ตอนที่ 177 : หัวโขน (๔)
อันหน้าที่ที่เราทำ ซึ่งเปรียบเหมือนหัวโขน บางทีก็ทุ่มเทเกินสติกำลังของเราไป ถ้าเป็นทางที่ดี ก็กินสมอง กินสังขารอยู่แล้ว ยิ่งเป็นทางที่ไม่ดี ก็ยิ่งกินสมอง ยิ่งกินสังขาร เพราฉะนั้น จงพิจารณาว่า เมื่อถอดตำแหน่งหน้าที่การงาน เหมือนถอดหัวโขนแล้ว สิ่งที่เกิดขึ้นแก่เรามีมากมายเหลือเกิน
หัวเอยหัวโขน
หัวเงนโงน เพราะทำงาน สังขารถอย
ทั้งหู - ตา ขา - เข่าทรุด แทบหลุดลอย
ต้องเอาเงิน มาทะยอย รักษาตัว
ถอดหัวโขน ไม่โผนเผ่น ดังเช่นเก่า
กายนั้นเล่า โรคนอก - ใน มีไปทั่ว
กลับมาที่ เคยทำงาน พานหมองมัว
ไม่มีใคร ก้มหัว ให้ตัวเอย
เมื่อไม่มีใครก้มหัวให้ ก็จะเกิดความเศร้าใจ คำว่า “ทายาท” ที่เราถ่ายทอดไปสู่เขา ความจริงก็คือผู้ที่ “ทะยาน” เพื่อจะนั่งตำแหน่งเรา ดังนั้น อย่าไปคิดว่าเราสร้างทายาทเอาไว้ เราจะเรียกใช้ เราจะกลับไปที่ทำงานอย่างใหญ่เหมือนเดิม เป็นอันเป็นไปไม่ได้ และคนพวกนั้นเขาจะอึดอัดใจ เขาจะรำพึงในใจว่า...ไม่ใช่หน้าที่ ไม่มีเก้าอี้ให้นั่ง....
พระเทพปฏิภาณวาที
(เจ้าคุณพิพิธ)
อ่าน : 0แชร์ :
เขียนความคิดเห็น