ตอนที่ 8 : ง้อพ่อแม่

การที่ลูก ๆ อยู่กับพ่อกับแม่ ก็มีเรื่องแง่เรื่องงอนกัน ถ้าพ่อแม่งอนลูกก็ไม่ดี เดี๋ยวลูกจะประชดประชันเอา แล้วเขาจะได้รับความเสียใจ เป็นโทษเป็นภัยต่อลูก ส่วนลูกที่ทำให้พ่อแม่งอนและไม่ยอมง้อ ก็ทำให้พ่อแม่อายุสั้น

แท้ที่จริงหน้าที่ของเราก็คือว่า เรื่องงอนต้องมีแน่ แต่ต้องมีคำว่า “ง้อ - งอน”

“ง้อ” เป็นคำที่มาก่อน

“งอน” เป็นกริยา เป็นพฤติกรรมที่มาทีหลัง

ดังนั้น เมื่อมีการงอนเกิดขึ้นมาด้วยความไม่เข้าใจ ไม่สบายใจ ไม่พอใจ ต้องง้อกัน

พระเวสสันดร เมื่อพระราชทานช้างปัจจัยนาเคนทร์ให้กับชาวกลิงครัฐ ชาวเมืองไม่เข้าใจ พระราชบิดาไม่เข้าใจ พระราชบิดาคือพระเจ้าสีพี จึงรับสั่งให้เนรเทศตามคำขอของชาวเมือง พระเวสสันดรพาพระนางมัทรี ชาลี กัณหา ไปอยู่ป่า อาศัยอาศรมบทที่เขาวงกตเป็นที่บำเพ็ญพรต คือไหน ๆ ถูกเนรเทศแล้วก็บวชเสียเลย กินหัวเผือกหัวมัน กินผักกินผลไม้ไป แต่คนที่เคยช่วยพ่อแม่ และบัดนี้พระองค์เป็นพ่อคนแล้ว พระมัทรีเป็นแม่คน ความเป็นพ่อเป็นแม่คนก็ต้องรักลูกเป็นธรรมดา ลูกสุขก็สุขด้วย ลูกทุกข์ก็ทุกข์ด้วย แต่ในความเป็นลูกที่พระเวสสันดรมีต่อพระเจ้ากรุงสีพีและพระนางผุสดีก็มีอยู่ ดังนั้น เมื่อพระเวสสันดรได้บริจาคพระมัทรีให้กับพระอินทร์ซึ่งแปลงเป็นพราหมณ์แก่ พระอินทร์จึงเปิดโอกาสให้ขอพร ๘ ประการ

ในพร ๘ ประการนั้น ข้อแรก พระเวสสันดรได้ขอพระอินทร์ว่า....

“เรานี้มีประสงค์ให้ปิตุรงค์ระงับเคืองแค้นที่โทสา จงยกพยุหแสนยาพลากร ออกมารับเราคืนนครเสวยศวรรเยศ พระพรนี้เป็นปฐมวเรศให้แก่เรา”

อาตมภาพอ่านแล้วมีความซาบซึ้งใจ จึงมาขอบอกท่านผู้อ่านว่า นี่แหละ “พระ-เวสสันดร”

๑. พ่อแก่แล้ว พ่อโกรธเคืองลูก แม่โกรธเคืองลูก อายุสั้นนอนไม่หลับ

๒. พ่อแก่แล้ว แม่แก่แล้ว รับงานหนัก ร่างกายจะไปไม่ไหว

ถ้าพระอินทร์บันดาลได้ ขอให้หายเคือง และมารับกลับคืนนคร

๑. จะได้ไปง้อพ่อ ไปกราบขอขมาลาโทษ ผิดหรือถูกก็กราบไว้ก่อน นี่คือ พระเวสสันดร

๒. ต้องการกลับไปแบ่งเบาภาระของพ่อแม่ที่แก่แล้ว คือ บริหารบ้านเมือง

ลูก ๆ ทั้งหลายที่อ่านเรื่องนี้แล้ว จงเก็บไปคิดเป็นตัวอย่าง เพราะการที่พ่อแม่โกรธเรา โดยจะเข้าใจผิด เราก็ต้องไปทำความเข้าใจ ไปกราบท่านก่อน

กราบมือไม่รับ.... กราบที่ตัก

กราบตักไม่รับ.... กราบที่เท้า

กราบไม่รับ.... เอาดอกไม้วางไว้ เขียนจดหมายไว้

ท่านรับเองแหละ และเดี๋ยวก็ค่อย ๆ ดีกัน เมื่อพ่อแม่ดีแล้ว ท่านนอนหลับ อายุยืน และมีอะไรที่เป็นภาระหนัก รีบกลับไปช่วยปลดแอกแบกหามแทนท่าน นี่คือ ลูกกตัญญูกตเวที ที่มีในพระเวสสันดร และขอให้มีในพวกเราซึ่งเป็นชาวไทยทุกคน

พระเทพปฏิภาณวาที

“เจ้าคุณพิพิธ”