ตอนที่ 29 : ร่ำรวยความสุข

มีพุทธภาษิตที่พระพุทธเจ้าได้ตรัสไว้ว่า “ความสันโดษเป็นทรัพย์อย่างยิ่ง”

คำว่า “สันโดษ” หมายถึง “ความยินดีในสิ่งที่ตนเองมี” นั่นแหละเป็นทรัพย์ คืออำนวยความสุขและประโยชน์ให้แก่ตนเอง”

เมื่อเรามีสิ่งที่จำเป็นต่อชีวิต ข้าว ผ้า ยา บ้าน เรียกว่า “ปัจจัย ๔“ ถ้าหาไม่พอใช้ นั่นเป็นความเดือดร้อน เขาเรียก “ความยากจน” หรือ “คนยากจน” หาพอใช้ไปวัน ๆ หนึ่ง

ดังนั้น “ปัจจัย ๔” หาให้มีพอใช้จึงจะมีความสุข แต่บางทีก็ไม่มีความสุข เพราะไม่มีความสันโดษ คือไม่มีความยินดีในสิ่งที่ตัวเองมี

“เราจะต้องมีความพอใจในสิ่งที่มีอยู่ด้วย” ถ้าปราศจากความพอใจ ถึงปัจจัย ๔ มีพอใช้ แต่ไม่พอใจในสิ่งที่เรามี ก็ไม่มีความสุข จะเกิดความรังเกียจ แล้วก็เกิดความสิ้นเปลือง และเกิดนิสัยประชันบนพื้นฐานของความละโมบเกิดขึ้น

เมื่อนิสัยประชันเกิดขึ้น ความสูญเสียทรัพย์สินก็จะมีมากขึ้น

เพราะฉะนั้น “ปัจจัย๔“ เกิดมาเป็นคนแล้ว ต้องหาให้มีพอใช้ และให้เหลือใช้ เตรียมไว้ข้างหน้า และทำความพอใจในสิ่งที่มี

อย่าประชัน จงประหยัด

ประชันวิบัติ ประหยัดไพบูลย์

แต่ถ้าจะประชัน ก็คือมา “ประชันประหยัดกัน” ทุกคนก็จะเป็นผู้ร่ำรวย ปัจจัย ๔ ที่มีอยู่แล้ว ก็จะอำนวยประโยชน์สุขให้ได้

นี่แหละ ท่านทั้งหลาย พระพุทธพจน์ที่ว่า “ความสันโดษเป็นทรัพย์อย่างยิ่ง” นั้น คือ “ความสุขที่แท้จริงของพวกเรา

ประหยัดไพบูลย์

…………………………………………………………………..