ตอนที่ 18 : เตรียมตนเป็นคนไข้

ท่านผู้อ่านทุกท่าน คนทุกคนเกิดมาก็ต้องเจ็บไข้ได้ป่วย จะเจ็บเล็กเจ็บน้อย เจ็บชั่วคราว หรือเจ็บอาการปางตาย หรือแก่ชราแล้วโรคภัยไข้เจ็บเบียดเบียนเป็นระยะยาวนาน

การปฏิบัติตนในฐานะเป็นคนไข้ คนไข้แบบไหนที่หมอไม่อยากรักษา ไม่มีเมตตาในคนไข้ หมอเขารักคนไข้ประเภทไหน เขาไม่อยากรักษาคนไข้ประเภทไหน ต้องตรวจหัวใจหมอดูบ้าง และลูกหลานที่เขาพยาบาล หรือใครก็ตามที่เจ็บแล้ว ถามว่า

“คนที่เขาพยาบาลนี่ เขาไม่อยากพยาบาล เขาไม่อยากรักษาพยาบาลคนไข้ประเภทไหน”

สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ตรัสไว้ว่า... “คนไข้ที่หมอไม่เมตตา คนไม่อยากพยาบาล” นั้น....

ประการที่หนึ่ง ไม่รู้ประมาณในสิ่งที่สบาย

ประการที่สอง คือรับและทำในสิ่งที่ไม่สบาย

ประการที่สาม ไม่กินยาตามที่สั่ง

ประการที่สี่ ไม่บอกอาการตามความเป็นจริง

ประการที่ห้า ไม่อดทนต่อการรักษา

ห้าประการนี้หมอเกลียด คนเฝ้าไข้เกลียดมาก และทีนี้ พอเขาเกลียด เขาเบื่อ เราก็มาทุกข์ใจ มาบ่น “ดูสิ !... ไม่มีใครสนใจ ไม่มีใครดูแล”

ความจริงเรา ไม่รู้ประมาณในสิ่งที่ไม่สบาย คือเขาสั่งอะไรว่าอย่างนั้นอย่าทำนะ อย่างนี้อย่าทำนะ เราไม่เชื่อ เราไปแส่ทำเข้า เช่น

“เหล้าอย่ากินนะ กลับออกไปแล้วนี่อย่ากินเหล้านะ อย่ากินยาระงับปวดประเภทนั้น ประเภทนี้ ที่คุณติดมาน่ะ” ไม่เชื่อ

และในสิ่งที่สบาย เขาบอกว่า ควรจะทำอย่างนั้นอย่างนี้ กลับไม่ทำ และเวลาให้กินยาอะไร ไม่กิน ห้ามยาสิ่งนั้น ให้กินยาสิ่งนี้ ไม่กินยาตามเวลา หรือเวลาที่เขาถามอาการแล้วปกปิดมิดเม้ม ไม่บอกอาการตามความเป็นจริง บางทีหมอสั่งไปแล้ว ว่าห้ามไปทำสิ่งนี้ ห้ามไปกินสิ่งนี้ แต่เราไปกินไปทำในสิ่งที่ห้าม กลับมาไม่บอก หมอก็เลยรักษาไม่ได้

แล้วสุดท้ายแล้วก็คือว่า ไม่อดทนต่อการรักษา บ่นกระปอดกระแปด ทำกระฟัดกระเฟียด ทำเป็นคนใจน้อย อย่างนี้เขาเบื่อนะท่าน

เพราะฉะนั้น ถ้าอยากจะไม่ให้หมอเบื่อ ก็คือว่า อะไรที่สบายทำเข้าไว้ และตามที่หมอสั่ง กินยาให้ครบ อย่ารักษานอกเหนือที่หมอสั่ง และหมอผ่าตัด หมอรักษาอะไรนั้น อย่าโอดอย่าโอย เพราะหมอเขารักเรา ต้องการรักษาเราให้ดีให้หายจากโรค เขาจึงต้องทำการรักษาตามขั้นตอน

ดังนั้น ทุกคนต้องเตรียมตัวเป็นคนไข้ และเมื่อเป็นคนไข้อย่างนี้แล้ว รังรองได้ว่า หมอก็รักใคร่ คนที่ต้องเอาใจใส่ดูแลเราก็ไม่เบื่อหน่าย

พระเทพปฏิภาณวาที

“เจ้าคุณพิพิธ”