ตอนที่ 54 : ฝึกใครไม่ล้นเท่าฝึกตนเอง

อตฺตา  หิ อตฺตโน  นาโถ                  โก  หิ นาโถ  ปโร  สิยา

                         อตฺตนา  หิ สุทนฺเตน                       นาถํ ลภติ  ทุลฺลภํ ฯ

          ตนแลเป็นที่พึ่งของตน บุคคลอื่นไรเล่าพึงเป็นที่พึ่งได้ เพราะว่าบุคคลมีตนฝึกฝนดีแล้ว ย่อมได้ที่พึ่งอันได้โดยยาก ฯ

                           พึงฝึกฝนตนแหละดี              ให้เป็นที่พึ่งพาตน

                 การเรียนเพียรฝึกฝน                       ให้เป็นคนเชี่ยววิชา

                 ขยันในหน้าที่                                   สามารถดีมีคนหา

                 เงินทองต้องตรวจตรา                     อย่าจ่ายจับทรัพย์สิ้นเปลือง

                 มีเงินอย่าเพลินจิต                           ดัดจริตคิดทำเขื่อง

                 ถึงคราวเจ้าขัดเคือง                        มีแต่เรื่องต้องเปลืองตัว

                 จนทรัพย์ย่อยยับแย่                        นับวันแต่จะปวดหัว

                 จงคิดพินิจกลัว                               และอย่าหลงดงอบาย

                  หมั่นฝึกเสียสละ                             ฆ่าโลภะความกระหาย

                  เมตตาอย่ารู้คลาย                          ฆ่าโทสะอกุศล

                  ยกจิตพิจารณา                              สัตว์เกิดมาถ้วนทุกตน

                  ไม่มีจะหนีพ้น                                  แก่ – เจ็บ – ตาย ได้เลยนา

                           ฝึกฝนตนเช่นนี้                      ไม่ต้องมีความกังขา

                  ยามอยู่เชิดชูหน้า                             มรณาสู่สวรรค์ ฯ

 


อ่าน : 0

แชร์ :


เขียนความคิดเห็น