ตอนที่ 60 : ล้วงความลับ
ล้วงความลับ
การที่เราอยู่กับคนผู้ใดผู้หนึ่ง หรืออยู่ในองค์กรใดองค์กรหนึ่งนั้น จะต้องมีผู้ที่อยากจะรู้ความลับของบุคคลที่เราอยู่ด้วย ขององค์กรนั้น ๆ เสมอ
การที่จะรู้ความลับนั้น เขาก็จะต้องสอดแนมและสืบถามเอาจากคนระดับล่างนี่แหละ เช่น จากแม่บ้าน จากคนขับรถ หรือจากเจ้าหน้าที่ ๆ เป็นธุรการ คนระดับนี้ถึงเป็นระดับล่างแต่ว่าอยู่ใกล้ชิดติดเจ้านายในทุกระดับ เมื่อรู้ความลับแล้วก็เก็บความลับเอาไว้ไม่ได้
วิธีที่เขาจะล้วงความลับก็คือว่า เขาก็จะชมเชย ชมเชยถึงความเก่งกล้า คนเราอยู่ในระดับล่าง เมื่อมีผู้ที่สูงกว่ามาแสดงความชื่นชม ชมเชย หรือ ยกยอ ก็มักจะอ้าปากบอกความลับของบุคลากร ขององค์กรของตัวเองที่อยู่ด้วย ผลที่สุด ความลับนั้นก็กลายเป็นผลร้ายมาทำลายผู้บังคับบัญชาหรือองค์กรที่เราอยู่ด้วย
มีคนรถส่วนใหญ่เอาความลับของผู้บังคับบัญชาไปเปิดเผย เพราะได้รับสินจ้างสินบนหรือคำชมเชยจากคนที่อื่น แล้วผลที่สุด เมื่อความลับออกไปแล้วก็ต้องถูกเฉดหัว ไม่สามารถมีอาชีพได้
แม่บ้าน หรือ คนที่ทำการบ้าน หรือ ฝ่ายธุรการ ที่รู้ความลับแล้วเอาไปบอกคนอื่น ก็ถูกเฉดหัวออกไป แล้วคนที่เขาถามความลับ เขาก็ไม่รับไม่เลี้ยงเรา เพราะเราเป็นคนที่ปากเปราะ
เหมือนกับสุนัขจิ้งจอกตัวหนึ่ง ได้เห็นนางกาดำไปขโมยชิ้นเนื้อชิ้นเบ้อเริ่มมาจากบ้านคน สุนัขจิ้งจอกตัวนี้อยากจะกินชิ้นเนื้อนั้น ก็เรียบเคียงไปอยู่ใต้ต้นไม้ และด้วยเล่ห์เหลี่ยมของสุนัขจิ้งจอกตัวนี้ ก็ออกปากชมเชยนางกา ว่า .. นางกานี้ ..
ไม่มีกาใดในโลกา จะงามกว่าไม่เห็นมี
แพรวปีกซ้ายพรายปีกขวา งามดวงตาสดใสสี
อุระอย่างนางอินทรี อกสง่าหน้าสุดมอง
ชมกรงเล็บชมอะไร ๆ ต่าง ๆ เมื่อชมแล้วก็ถามกาว่า “ข้าพเจ้าพูดกับท่านนี่ท่านได้ยินหรือเปล่า ถ้าท่านได้ยินแล้วทำไมท่านไม่พูดกับข้าพเจ้าเลย หรือท่านเป็นใบ้”
นางกาเมื่อถูกชมก็มีใจฮึกเหิม ถูกเปรียบเทียบก็มีใจฮึกเหิม เมื่อเขาถามว่าทำไมไม่พูดหรือพูดไม่ได้ นางจึงอ้าปากเพื่อจะบอกว่าพูดได้ เพียงอ้าปาก ชิ้นเนื้อก็หลุดตกออกจากปาก สุนัขจิ้งจอกซึ่งคอยอยู่ก็งับชิ้นเนื้อเอาไปกิน นางกาอดกินชิ้นเนื้อนั้นเพราะหลงคำยอจากสุนัขจิ้งจอก
จึงขอให้ท่านทั้งหลาย อยู่กับใครแล้ว ให้ระมัดระวังคนที่มาแทรกซึม มาแทรกซึมแล้วต้องการล้วงความลับ ถ้าอ้าปากออกบอกความลับไปเพราะหลงคำชมคำเยินยอ นั่นคือ... จุดจบของตัวเรา แล้วคราวนี้จะหันหน้าไปพึ่งใคร ก็จะถูกเขาไสหัวออกจากองค์กรนั้น ๆ ไป
เขียนความคิดเห็น