ตอนที่ 12 : สละเพื่อลูก

อาตมภาพใคร่จะขอเปิดวิสัยทัศน์ของท่านทั้งหลาย ให้ได้เห็นความสำคัญ ความเข้าใจในเรื่องครอบครัวระหว่างพ่อ-แม่-ลูก เรื่องระหว่างพ่อ-แม่-ลูกมีความสำคัญ และจะต้องมีความสัมพันธ์กัน อยากจะให้เด็กทั้งหลายเห็นความรักของคุณพ่อคุณแม่ ณ ขณะนี้ว่าพ่อแม่ทุกคนรักลูกทั้งนั้น พ่อแม่ทุกคนเลี้ยงลูกเหมือนปลูกโพธิ์ หวังว่าใหญ่โตจะได้พึ่งพา ดังนั้นท่านจึงได้ถนอมกล่อมเกลี้ยงเลี้ยงของท่าน ยุงไม่ให้ไต่ไรไม่ให้ตอม

สิ่งที่พ่อแม่กลัวที่สุดก็คือว่า “กลัวลูกจะเป็นคนไม่ดี กลัวจะไม่มีความรู้ และกลัวเรื่องคู่ครองไม่ดี” ๓ กลัวนี้เป็นความกลัวของพ่อแม่

“กลัวลูกเป็นคนไม่ดี” คือกลัวจะไปติดยาบ้า ยาม้า ยาเมา เพราะพ่อแม่นั้นทะนุถนอมร่างกายของลูกเป็นที่สุด อะไรที่กระทบกระเทือนต่อร่างกายของลูก ลูกเจ็บไข้ได้ป่วย พ่อแม่จะยอมเสียสละหมด

หลวงตาแพร เยื่อไม้ ท่านจึงได้ประพันธ์ความรักไว้ว่า ....

ยามไข้ไร้สุขพ่อแม่ก็ทุกข์อาทร อดตาหลับขับตานอนพยาบาลรักษา

ครั้นเมื่อมดหมอร้องขอค่ายา ก็ดิ้นรนเสาะหาจนหน้าแดงดำ

ทรัพย์สินเงินสดก็หมดก็สิ้น บางครั้งจะกินก็ไม่มีอีกซ้ำ

ต้องเอาไร่นาไปเที่ยวเร่จำนำ หวังให้ลูกงามของแม่รอดตาย

แต่พอรอดตายร่างกายเติบโต กลายไปเป็นจิ๊กโก๋สมัยใหม่

คิดขึ้นมามันน่าช้ำใจ ฯลฯ

เพราะฉะนั้นท่านทั้งหลาย เด็กทั้งหลาย จงเห็นความเข้าใจ ความตั้งใจของพ่อแม่ ท่านรักเรา อะไรก็ตามไม่สำคัญเท่าชีวิตและร่างกายของลูก ดังนั้นจงรักษาร่างกาย และจงคบเพื่อนที่ดีเป็นมิตร

ดังนั้น ในการที่เราทุกคนห่างไกลยาเสพติดอบายมุขนั้น คือ สิ่งที่พ่อแม่ปรารถนาเหลือเกิน

ประการที่สอง “กลัวลูกไม่มีความรู้” ณ ขณะนี้พ่อแม่ก็ลำบาก กลัวว่าลูกไม่มีความรู้ ก็ต้องหาที่เรียนในระดับประถมศึกษา มัธยมศึกษาตอนต้น มัธยมศึกษาตอนปลาย อุดมศึกษา การศึกษาเล่าเรียนของลูกนั้นเป็นความหวัง ตั้งใจจะให้ลูกมีความรู้มีศิลปวิทยา ก็พยายามหาโรงเรียน หาโรงเรียนแล้ว กลัวลูกจะสอบไม่ได้ก็ต้องไปติดต่อขอความช่วยเหลือจากคนต่าง ๆ และไม่ใช่พ่อแม่ระดับยากจน คนรวย ๆ ขนาดเป็นสิบ ๆ ล้านเป็นร้อย ๆ ล้านนี่แหละหาโรงเรียนให้ลูก

มีหลายคนได้มาขอให้พระช่วย ตัวอาตมภาพเอง ก็มีหลายคนมาขอให้ช่วยและกราบเท้าเลยทั้ง ๆ ที่ไม่รู้จักกันมาก่อน แต่เรารู้ว่าคนนี้เป็นเศรษฐีมีชื่อเสียง

ถามว่า “ทำไมต้องมากราบเท้าฉัน”

เขาตอบว่า “ผมกราบท่านเพื่อลูกผม”

อาตมาถามว่า “ถ้าไม่มีลูกล่ะ”

เขาตอบว่า “ไม่มีลูก ผมไม่ได้มากราบท่าน เพราะฉะนั้นขอให้ลูกผมได้เรียนเถิดครับ ขอความกรุณาท่าน เพราะเขาบอกว่าท่านฝากได้”

อาตมาก็เลยแกล้งแหย่ “นี่ขอโทษนะ ฉันฝากไม่ได้ มันมีขอทานหน้าประตู ถ้ากราบขอทานแล้วนะอาจจะฝากได้ คุณจะกราบไหม”

ทั้งพ่อทั้งแม่ต่างตอบว่า “กราบครับ กราบค่ะ”

อาตมาถามต่อว่า “ทำไมต้องไปกราบเขา”

พ่อและแม่ก็ตอบว่า “ดิฉัน กระผม กราบเพื่อลูก”

เด็ก ๆ ทั้งหลายจงฟังคำ นี่คือเรื่องจริง เกิดขึ้นทุกปี ๆ ลูกจะตั้งแต่เล็กจนโตก็เป็นอย่างนี้ เพราะฉะนั้นเรื่องกลัวลูกไม่มีการศึกษา เป็นปัญหาของพ่อแม่ ดังนั้นเวลาลูก ๆทั้งหลายเห็นว่าข้าวของมีค่าอะไรที่เคยมีแล้ว ก่อนเปิดเทอมมันหายไป จงเข้าใจว่านั่นมันหายไปเพื่ออนาคตเรา แต่ลูกจะต้องกลายเป็นดาวฤกษ์ให้ได้ พ่อแม่จะส่งเสียลูก จะส่งเสริมลูกเพื่อให้ลูกของท่านได้ส่องแสงเป็นดาวฤกษ์ที่มีแสงสว่างบนท้องฟ้าของคนที่มีชื่อเสียง

ดังนั้นจึงขอให้เห็นความรักของพ่อแม่ และพ่อแม่ทุกคนก็ตั้งใจอย่าท้อใจ ส่งเสียลูกเถิดท่านทั้งหลาย ส่งเสริมลูกเถอะ ลูกของเราจะได้ส่องแสง

พระเทพปฏิภาณวาที

“เจ้าคุณพิพิธ”