ตอนที่ 17 : อย่าฉลาดแกมโกง

อยู่ก็อย่าอยู่อย่างขี้ขลาด ฉลาดก็อย่าฉลาดแบบขี้โกง มันหายนะทั้งสองประเภท

อยู่อย่าขี้ขลาด หรืออย่าอยู่อย่างหวาด

ฉลาด อย่าฉลาดแล้วอย่าโกง

การฉลาดแล้วโกงไม่เป็นประโยชน์ สร้างความล่มจมให้ผู้อื่น แต่อยู่อย่างขลาดหรือหวาดกลัวนั้น สร้างความล่มจมให้แก่ตัวเองก่อน

คนฉลาดและโกงอาจจะสร้างความร่ำรวยให้แก่ตนเอง แต่สร้างความหายนะให้แก่สังคมและประเทศชาติ ถ้าชั่วก็ต้องชั่วกว่าคนที่อยู่อย่างหวาด เพราะ ฉลาดแบบโกง นั้น ปล้นสังคมปล้นประเทศชาติ มามากแล้ว และโดยที่เขาไม่รู้ตัวและมีความซับซ้อน

ส่วนคนที่อยู่อย่างหวาดนั้น สร้างความล้มเหลวล่มจมให้กับตัวเองก่อน และถึงจะเกี่ยวข้องต่อไป เพราะฉะนั้นหวาดอะไรบ้างต้องทราบ

หนึ่ง อย่าหวาดกลัว

สอง อย่าหวาดหวั่น

สาม อย่าหวาดผวา

สี่ อย่าหวาดระแวง

อย่าหวาดกลัว ท่านทั้งหลาย หาความมั่นใจในความรู้ และอย่าหวาดกลัว จงมีกระบวนการริเริ่ม แม้แต่การทำงานก็อย่าหวาดกลัว ถ้ากลัวไปหมด จนต้องกลายเป็นผู้อาศัยเขา แอบหลังเขา ต้องมีภาวะของผู้นำ แต่ผู้นำนั้นจะต้องนำอย่างมีความมั่นคง มั่นใจในความรู้ อย่ามีภยาคติ กลัวไปหมด

อย่าหวาดหวั่น อย่าหวาดหวั่นเสียงติฉินนินทา ถ้าเราถูกสียอย่าง อย่าหวั่น อย่าไปหวาดหวั่นมัน ที่เราบอกว่า....

“แม้องค์พระปฏิมายังราคิน

คนเดินดินหรือจะสิ้นคนนินทา”

และผลงานนั้นมันจะพิสูจน์เอง แต่ถ้าเราหวาดหวั่นกลัวเขาว่า กลัวเขาโจมตี กลัวเขาออกหนังสือสนเท่ห์ เราหวาดหวั่นเช่นนี้ มันก็ปิดประตูแห่งความคิด แห่งการกระทำ เพราะเรากลัวเขา ความกลัวนั้นทำให้เสื่อม

อย่าหวาดผวา ประสบการณ์บางอย่างทำให้เราหวาดผวา เพราะกลัวจะเป็นอย่างครั้งนั้นอีก ล้มครั้งสองครั้งสามไม่เป็นไร ยิ่งมากมายได้ประสบการณ์

การประสบความสำเร็จนั้นเกิดจากล้ม เด็กปล่อยให้มันล้ม มันเจ็บแหละ มันถึงจะมีประสบการณ์ ตอนหลังมันถึงจะไม่เจ็บไม่ล้ม เด็กมันจะต้องล้มถึงสี่ห้าครั้ง สิบครั้งยี่สิบครั้ง ถึงเราสอนอย่างไรก็ตาม แต่ถ้ามันหวาดผวาเสียแล้ว มันไม่ยอมลุก มันจะเป็นง่อย มันต้องลุก ลุกแล้วไม่นั่ง มันไม่เดินมันก็จะเป็นง่อย เพราะฉะนั้น อย่าหวาดผวากับประสบการณ์ที่ผ่านมา จงหาทางแก้ไข

อย่าหวาดระแวงกันมากนัก ไม่ไว้ใจใครเลยไม่ได้ ต้องรู้จักไว้วางใจคน การตัดความขลาดความหวาดนี้ จะต้องทันหายนะที่จะเกิดขึ้นกับตัวเอง และ อย่าฉลาดแล้วขี้โกง

พระเทพปฏิภาณวาที

“เจ้าคุณพิพิธ”