ตอนที่ 68 : ชีวิตสมบูรณ์

ชีวิตสมบูรณ์

โลกทรรศน์ ธรรมทัศน์: พระเทพปฏิภาณวาที

เราคงเคยได้ยินคำพูดที่ว่า “มนุษย์ก็ไม่มีอะไรมากหรอก กิน กาม เกียรติ ๓ อย่างนี้ คือวิถีชีวิตของมนุษย์” นั่นก็ถูกต้อง แต่เราลองคิดให้ละเอียดไปอีก อาตมาว่าการคิดละเอียดและให้ลออ คือ ให้ขาวสะอาด “ละเอียดลออ” เป็นสิ่งที่ดีงาม ที่จริงแล้วก็จริงของท่านที่เขียนเอาไว้หรือพูดเอาไว้ เพราะฉะนั้น เกิดมาเป็นคนนั้น ในวันหนึ่งก็ ๓ อย่างนี้ “กิน กาม เกียรติ” นี่ถ้าแบ่งส่วนของวัน เช้า กลางวัน เย็น ก็กิน

กินเสร็จแล้วก็กาม ก็หมายถึงว่า หาของสวยของงามดู หาสิ่งหาเสียงไพเราะฟัง หากลิ่นหอม ๆ ดม หาอาหารอร่อย ๆ กิน แล้วก็หาผัสสะหรือเพศสัมพันธ์ หรือเครื่องใช้เครื่องนุ่งห่มมาใช้สอยกัน นี่เป็นกาม

“กาม” ไม่ได้หมายถึง การร่วมเพศหรือเพศสัมพันธ์อย่างเดียว แต่หมายถึง “เครื่องบำรุงปรุงแต่งชีวิต” ดังนั้น เมื่อกินแล้ว ๓ เวลาแล้ว เราก็เริ่มมาถึงกาม

หมดเรื่องกามแล้วก็พูดถึงเกียรติ

นี่ก็คือในหนึ่งวัน ถ้าเราแบ่งอย่างนี้ เราก็จะเห็นว่า ชีวิตเป็นอย่างนี้จริง ๆ นี่แบ่งตามวัน แล้วแบ่งตามวัยก็จริงของท่านอีก

ในปฐมวัย เราก็พูดกันถึงเรื่องกิน หลงกินกัน

ในมัชฌิมวัย ก็หลงกามกัน เรื่องกามเป็นเรื่องใหญ่ เรื่องรูป เสียง กลิ่น อาหาร สัมผัส เพศสัมพันธ์ เป็นเรื่องใหญ่

เมื่อปัจฉิมวัย ก็พูดถึงเรื่องเกียรติกัน คือมันกินไม่ค่อยเข้า แล้วก็เรื่องกามมันก็เพลา ๆ ลงแล้ว ก็พูดถึงยศศักดิ์อัครฐาน ซึ่งเป็นอาหารทิพย์ เรื่อง “ยศศักดิ์อัครฐาน” เป็นอาหารทิพย์สำหรับมนุษย์จริง ๆ

ดังนั้นในเมื่อมีชีวิตอยู่อย่างนี้ ก็ขอสรุปว่า “คนเรานั้นอยู่ได้เพราะกิน สุขเพราะกาม งามเพราะเกียรติ” ไม่เสียหายอะไรเลย

ไม่กินอยู่ไม่ได้นะ - ตาย ดังนั้นการอยู่ได้เพราะกิน

ที่เราสุขเพราะอะไร - เพราะกาม รูปสวย เสียงเพราะ กลิ่นหอม อาหารอร่อย สัมผัสดี มีผัวดี เมียดี มีเครื่องใช้ไม้สอยบ้านช่องดี นี่สุขเพราะกาม

และที่งามกันล่ะ เป็นนั่นเป็นนี่ เป็นหัวหน้าคน เป็นเจ้าใหญ่นายโต ได้รับสิ่งนั้นสิ่งนี้ นี่มันเกียรติ

นี่คือวิถีของมนุษย์ หามันได้ทั้ง ๓ แต่โดยวิธีที่ถูกต้อง แต่อย่า

จนเพราะกิน

เลวเพราะกาม

ทรามเพราะเกียรติ

มีหลายคนจนเพราะกิน มีหลายคนเลวเพราะกาม หลงกาม และมีไม่น้อยทรามเพราะเกียรติ เกียรติจะหามาด้วยวิธีใดกูเอาหมด โดยไม่คิดว่าเป็นเพียง “กิ้งก่าได้ทอง”

ดังนั้นในการที่เรา “มีชีวิตอยู่เพราะกิน สุขเพราะกาม งามเพราะเกียรติ” นั้นต้องให้พอเหมาะพอสม ให้สิ่งที่หามาได้นั้นได้มาโดยความสามารถ และโดยศรัทธาที่ผู้อื่นมอบให้เรา อย่างนี้แล้วถือว่าการดำรงชีวิตอยู่เป็นชีวิตที่สมบูรณ์ได้เหมือนกัน