ตอนที่ 19 : ไม่ท้อต่อสังคม

ท่านผู้อ่านทุกท่าน ภาวการณ์แห่งความสับสนในสังคมนี้ ท่านเบื่อไหม ถ้าท่านเบื่อ อาตมาจะคุยกับท่านว่า อย่าเบื่อเลย อย่าไปเบื่อมันเลย มันเป็นระบบที่ปัจจุบันในทางธรรมชาติเขาเรียกว่า ระบบนิเวศวิทยา หรือ ระบบนิเวศ

เราจะต้องรู้จักระบบนิเวศวิทยา คือการอยู่ร่วมกัน คำศัพท์ที่เราใช้กับมนุษย์ก็คือ สังคม สังคมต้องมีความแตกต่างเป็นธรรมดา และในความแตกต่างนั้นมันจะพึ่งพิงอิงอาศัย มีการเกิด มีการดำรงอยู่ มีการกำจัด ซึ่งกันและกัน

ดังนั้น ความสับสนวุ่นวายต่าง ๆ ไม่ว่าในด้านความประพฤติ ในด้านความคิดนั้น มันจะเกิดระบบที่ควบคุมกันเอง ท่านผู้อ่านอย่าไปกลัวว่ามันจะล่มสลายเลย มันจะเกิดการควบคุมกันเอง อย่าไปเผด็จการอย่างนั้นอย่างนี้ เขาจึงเกลียดระบบเผด็จการ ถ้ามีป่าอย่างเดียว ไม่มีอย่างอื่น มันก็เป็นไปไม่ได้ มีคำกลอนว่า....

เสือพีเพราะป่าปก ป่ารกเพราะเสือยัง

ดินดีเพราะหญ้าบัง หญ้ายังเพราะดินดี

นี่คือระบบนิเวศวิทยาในธรรมชาติ

ดังนั้น ถ้าท่านทั้งหลายเรียนระบบนิเวศแล้ว เราจะรู้การอยู่ร่วมกันของธรรมชาติ ทั้งแมลง ทั้งสัตว์เลว สัตว์ร้าย สัตว์ดี

สัตว์ร้าย ก็คือ สัตว์ดี งูก็คือสัตว์ดีที่จะกำจัดหนู เราอย่านึกว่าหนูมันดี ถ้าไม่มีงูใครจะกำจัด

นิเวศวิทยาเป็นอย่างไร สังคมก็เป็นอย่างนั้น อย่าไปท้อแท้ อย่าไปท้อถอย อย่าไปถอนหายใจนะ ถอนทุกข์ได้แต่อย่าไปถอนใจ เพราะถอนใจนั้น ใจมันหลุดไปแล้ว หลุดไปจากความมั่นใจในสังคมแล้ว ระบบมันจะเกิดของมันเอง โดยสภาพอย่างนี้ อย่าไปหวนนึกถึงความหลังว่าครั้งกระโน้นเคยมี ข้าวเต็มนา ปลาเต็มคลอง หนองมีปลา นามีข้าว อย่าไปนึกถึงมัน มันเป็นระบบของมันอย่างนี้ มันจะดำรงตัวไปสู่การทรงตัวของมันได้

ดังนั้น ในการเกิดในสังคมนี้ ไม่ว่าจะเป็นข่าวในทางศาสนา ข่าวทางสังคม ข่าวอะไรก็แล้วแต่ มันจะต้องเกิดวิกฤติของมันอยู่พักหนึ่ง แล้วมันจะตั้งต้นที่ศูนย์ คือความเป็นศูนย์กลางของมัน เขาเรียกว่าหาน้ำหนักทรงตัวของมัน

ถ้าท่านทั้งหลายไม่เข้าใจที่อาตมาพูด ลองไปดูกับต้นไม้ ตัดกิ่งของต้นไม้สักกิ่งสองกิ่ง แถบเดียว ถ้าลมมามันอยู่ไม่ได้ ต้นไม้ต้องเริ่มผลิตกิ่งใหม่ขึ้นมา แล้วมันจะเริ่มคานน้ำหนักของมันเอง นั่นคือระบบของสังคมและนิเวศวิทยามีในธรรมชาติ

เพราะฉะนั้น อย่าไปทุกข์ใจ อย่าไปเครียดจนเบียดความสุข และอย่าไปทุกข์จนเบียดปัญญา

****************************************