ตอนที่ 20 : อย่าให้เพชรกลายเป็นพิษ

ความรักในสิ่งแวดล้อม คือธรรมชาติ เป็นหลักใหญ่ เพราะ ธรรมชาติเป็นเพชร คือเป็นสิ่งที่มีคุณค่าสูงสุดในชีวิตของพวกเรา ธรรมชาติอยู่ได้อย่างไร เราจงเข้าไปอาศัยธรรมชาติ และอย่าทำลาย แต่เพราะเราไม่รู้คุณค่าของธรรมชาติ เราจึงทำเพชรให้เป็นพิษ

บัดนี้ ธรรมชาติกลายเป็นพิษไปเสียแล้ว เพราะเราไม่รู้คุณค่า เพชรนี้เราไม่รู้คุณค่า เราจึงมีคำเปรียบเทียบว่า “แก้วในมือลิง” หรือ “ไก่เห็นพลอย” ย่อมไม่รู้คุณค่า การที่เราใช้มันเหมือนการเขี่ยทิ้ง ลิงเจอแก้วแล้ว หลายคนบอกว่า เป็นคำเปรียบเทียบที่ใช้ไม่ได้ ลิงมันต้องกล้วย ไม่ใช่แก้ว ลิงมันต้องเห็นกล้วยสำคัญกว่าแก้วแน่นอน

ใช่ !...ท่านทั้งหลาย ถ้าเราเป็นลิงก็ไม่ว่าอะไร แต่เราเป็นคน มีความคิด เพราะว่าเรามีความคิด เราจึงเห็นประโยชน์ของธรรมชาติ ดังนั้น ณ ขณะนี้ เราเดือดร้อนเพราะอะไร ที่เราสร้างสรรพสิ่งขึ้นมาทดแทน ถามว่าเราสร้างขึ้นมาทดแทนอะไร แอร์ เราสร้างขึ้นมาทดแทนอะไร ทดแทนธรรมชาติที่เราสูญเสียไป หลังคาที่มีแผ่นบุซับซ้อน เราสร้างขึ้นมาเพื่อแทนอะไร เพื่อแทนธรรมชาติ ที่เราตัดต้นไม้ทำลายป่าจนฟ้าทะลุ จนเกิดภาวะเรือนกระจก

เราทำเพชรให้เป็นพิษ เมื่อเพชรเป็นพิษ เราก็ต้องรับวิกฤตของความเป็นพิษนั้น เหมือนลูกที่พ่อแม่เฝ้าอบรมสั่งสอนทุ่มเทแล้ว แต่ลูกไม่รักดี...ลูกไม่รักดี เอาเงินที่พ่อแม่ให้ เอาทรัพย์สินที่พ่อแม่ให้ เอาคำสอนที่พ่อแม่ให้ ไปใช้ในทางที่ผิด หรือรับแต่สมบัติ แต่ไม่รับโอวาทของพ่อแม่

คำสอนหรือทรัพย์สมบัติที่พ่อแม่ให้ เป็นเพชร แต่ลูกไปทำให้เป็นพิษ ก็เลยต้องได้รับความวิกฤตจากพิษภัยอันนั้น

ธรรมชาติก็เช่นเดียวกัน เมื่อเราโค่นล้มธรรมชาติ เพชรที่มีชีวิต คือต้นไม้ สัตว์ทั้งหลาย พืชพันธุ์ธัญญาหารทั้งหลาย เราก็ได้รับพิษจากสิ่งนั้น และมีผลต่อเรา สิ่งเหล่านั้นตายไปจากเราแล้ว พ้นไปจากเราแล้ว แต่เรายังต้องผจญและต้องผจญไปชั่วลูกชั่วหลาน

เพราะฉะนั้น กลับมาฟื้นธรรมชาติ การฟื้นธรรมชาติ อย่างแรกที่สุดนั้น อันเป็นหลักการ คือ รักษาป่าไม้ บำรุงป่าไม้ ปลูกป่าไม้ให้ดี และสิ่งเหล่านี้จะหลายเป็นเพชร ให้เราใช้ประโยชน์ได้อย่างมหาศาลทีเดียว.

พระเทพปฏิภาณวาที

“เจ้าคุณพิพิธ”