บทที่ 27 งานแต่งงาน

งานแต่งงาน จัดขึ้นเล็กๆ ในช่วงฤดูหนาวที่แสนจะอบอุ่น แขกที่เชิญมาก็มีแต่เพื่อนและคนที่สนิทกัน ธีมงานแต่งเป็นแบบพื้นบ้าน เจ้าสาวมวยผมประดับด้วยพวงดอกมะลิน่ารักรับกับใบหน้าจิ้มลิ้มสวมเสื้อพื้นเมืองสีขาวแขนกระบอกนุ่งผ้าซิ่นน้ำเงิน ฝ่ายเจ้าบ่าวสวมเสื้อคอจีนแขนยาวสีขาวนุ่งผ้าโสร่ง มีผ้าพันรอบเอว เป็นวันที่เจ้าบ่าวเจ้าสาวหล่อสวยมาก

บรรยากาศที่สวยงดงามเต็มไปด้วยดอกไม้หลากหลายชนิด เพราะฝั่งป้าเจ้าสาวที่ทำงานเกี่ยวกับการจัดแต่งดอกไม้ เนรมิตดุจดังแต่งงานในสวนดอกไม้ก็ไม่ปาน กลิ่นดอกไม้จึงหอมอบอวลทั้งงานแต่ง

เสร็จสิ้นพิธีในตอนเช้า ถึงเวลาส่งตัวเจ้าสาวเจ้าบ่าวเข้าห้องหอ

คุณย่าจันทร์หอมถึงกับหลั่งน้ำตา ดีใจที่หลานชายได้เป็นฝั่งเป็นฝาพบเจอคนที่ดีใช้ชีวิตร่วมกัน

ป้าลินลี่ ป้าโสรยา ก็ซับน้ำตากันไม่หยุด ส่วนน้องแทนไทยรายนั้นดีใจสุดๆ เพราะรดาจะได้อยู่ด้วยตลอดไป

“ย่าของให้ทั้งสองอยู่กันจนแก่เฒ่า หนักนิดเบาหน่อยขอให้อภัยกันนะ มีเหลนให้ย่าไว ๆ ย่าอยากมีเหลนเยอะๆ”

“ส่วนพี่ไม่มีอะไรมาก รักกันดูแลกัน เข้มอย่าดื้อกับน้องดา เชื่อฟังน้องดาให้มากๆ นะเข้มนะ” ลินลี่อวยพรน้องชาย

“ป้าก็ขอให้น้องดาเชื่อฟังพี่เข้า อย่าดื้อคนเรารักกันอย่างเดียวมันไม่พอ ต้องเชื่อฟังกัน ให้เกียรติกัน ดูแลกันและกัน ส่วนเข้ม เอาหลานพี่ไปแล้วห้ามเอามาคืนนะ พี่ให้แล้วให้เลย”

“รับรองครับผมไม่มีวันเอาไปคืนพี่แน่นอน”

เข้มพูดหนักแน่น

“นังชะนีน้อยฉันไม่มีอะไรจะพูดอะ ฉันดีใจกับหล่อน ในที่สุดหล่อนก็ได้ผัวไปก่อนฉัน อ๊าย..ฉันอยากมีผัวอย่างแก่” เก้กระซิบรดา

“ว่าไงเรา” ลุงเข้มถามหลานชาย แทนไทยเข้าไปกอดทั้งสองคน “แทนดีใจ ที่ลุงเข้มแต่งงานกับพี่ดาเพราะพี่ดาจะได้อยู่กับแทนตลอดไป”

ต่อไปเป็นกลุ่มเพื่อนที่จะต้องเข้าไปส่งตัวเจ้าบ่าวเจ้าสาว

“เตียงใหญ่น่านอนจริงโว้ย ไอ้ดิน กูละง่วงจังเลย อยากนอนแล้ววะ” พี่ตี๋ใหญ่จะชวนเพื่อนนอนที่เตียง

“กูก็เหมือนกัน ขอนอนชักงีบได้มั้ยวะ” หมอดินทำท่าจะลงไปนอนบนเตียง แต่ถูกเข้มดึงแขนไว้

“พวกมึงง่วงก็กลับไปนอนบ้านซิวะจะมานอนอะไรในนี้”

“ไม่กูไม่กลับ เพื่อนแต่งงานทั้งที กูจะอยู่ฉลองกับมึงนี้แหละ” ว่าแล้วก็ชูไหขึ้นมาไม่เมาสิงห์หาไม่กลับ พวกมึงกลับมั้ย” สิงห์หาถามเพื่อน”

“เราไม่กลับ เราไม่กลับ” กว่าจะไล่เพื่อนๆ ไปได้ก็เกือบเที่ยงคืนเล่นเอาเจ้าบ่าวเกือบเมาไปกับเพื่อน