บทที่6ไปเที่ยวตลาด 

“เข้มมาพอดีเลยเข้มช่วยไปตลาดเชื้อขนมจีนให้พี่หน่อยซิจ๊ะ พอดีที่พี่เชื้อมามันน้อยไปพี่กลัวว่าคนงานจะไม่พอกินกัน แล้วก็กะทิสดด้วยนะพี่ว่าจะทำลอดช่องด้วยนะจ๊ะ แล้วก็โน่นนะ” ……ชี้มือไปทางรดาอยู่ ….

“ชวนน้องไปเที่ยวตลาดด้วย”

“มันจะดีเหรอพี่”

“ดีซิ ดูน้องเบื่อๆ แล้วเราก็อย่าไปแกล้งน้องละ”

“แล้วถ้าผมแกล้ง”

“แก่ก็จะโดนตีหัวแบะละซิ ..หรือแก่อยากจะลองดู”

“ไม่กล้าครับผม! กลัวแล้วครับ!” ทำท่ากลัวพี่เสียเต็มประดา

“ยียวนกวนประสาทนะแก่ ไป รีบไป รีบมา”

“ใช้จริง ใช้จัง รู้หรอกว่าเป็นน้อง ก็ใช้เอา ใช้เอา” บ่นให้พี่

ให้ชวนยัยตัวแสบไปด้วยเหรอ ได้เลย ยิ้มเจ้าเล่ห์

“อะแฮ่ม อะแฮ่ม เรานะชื่ออะไรนะ”

“ใคร ใคร ฉันเหรอ” หันซ้าย หันขวา

“จะใครเสียอีก ก็ฉันคุยอยู่กับเธอ”

“รดา เรียก ดาเฉยๆ ก็ได้”

“อึม..ไปดาเฉยๆ ” แล้วก็ก้าวยาวๆ ไปทางรถกระบะที่จอดอยู่

“ไป...ไปไหน” แต่ก็วิ่งตามคน ขายาวไป

“ขึ้นรถ ฉันไม่พาเธอไปขายหรอก หน้าตาแบบนี้คนแถวนี้เขาไม่นิยมกันหรอก”

“ก็ไม่แน่นะลุง” รดาแกล้งกวนประสาท

“ไม่! ถ้าคุณไม่บอกว่าไปไหน”

“ตลาด! จะไปไหม ไปก็ขึ้นมา”

“ตลาดเหรอไป ไป แต่ขอไปเลี่ยนชุดก่อน” แล้วก็ทำท่าจะวิ่งออกไป

“ไม่ต้อง! ไปชุดนี้แหละ ขึ้นมา” กางเกงขาสั้นเสื้อยืดน่ารักดีออก แต่ที่ไม่น่ารักก็เรียกเขาว่าลุงนี้แหละ

“ตลาดอยู่ไกลมั้ย แล้วคุณไปทำอะไรที่ตลาด สายขนาดนี้จะมีอะไรให้เชื้อหรือเปล่า แม่ค้าพ่อค้า

เขาน่าจะกลับบ้านกันหมด” รดายิงคำถามไม่หยุด

เงียบไม่มีเสียงตอบรับจากคนข้างๆ

“คุยด้วยก็ไม่คุยด้วย” รดาบ่นกับตัวเอง

รถวิ่งมาไม่นานก็มาถึงตลาด หาที่จอดรถไม่ยากนักที่ตลาดไม่ใหญ่มากแม่ค้าพ่อค้าเริ่มเก็บของกลับบ้านกันแล้ว คนเดินเชื้อของก็มีบ้างปะปาย

“ลงมาซิ” พูดจบก็เดินจ้ำอ้าวไป

คน ขาสั้นเลยต้องวิ่งตาม

“ลุง!รอด้วยซิ เดินเร็วแบบนี้ใครจะตามทัน”

ได้ผล คนถูกเรียกลุงหยุดกึก

รดาไม่ทันได้มองชนเข้ากับแผ่นหลังกว้างล้มก้นจ้ำเบ้า

“โอ๊ย…จะหยุดก็ไม่บอกชักคำ”

“เธอจะมาโทษคนอื่นได้ไง เธอเดินไม่ดูตาม้าตาเรือเอง แล้วนี่ยังไม่ขอโทษอีก”

“ขอโทษ”

ลุกขึ้นปัดก้นปอย ๆ  ๆ

“เจ็บจัง” พูดกับตัวเองเบาๆ

“สมน้ำหน้า” เสียงพูดที่ข้างหู

กว่ารดาจะรู้ตัว คนพูดก็เดินไปแล้ว

“แม่ค้าเอาขนมจีนสองกิโล”

“ถือ..ฉันจ่ายเงินแล้ว เธอก็ถือของซิยืนงงอยู่นั่นแหละ”

รดารับขนมจีนมาแบบงง ขนมจีนสองกิโลหนักไม่เบาเลยนะ เขามีแต่ผู้ชายถือของให้ผู้หญิง อันนี้ให้ผู้หญิงถือของแล้วตัวเองจ่ายเงินเดินซิวๆ

“มองอะไร ไหนเธอบอกจะดูแลฉันไงจำได้มั้ย ฉันยังเจ็บอยู่ที่เธอตีฉันตามตัวยังปวดรวดร้าว แล้วหัวก็ยังมึนๆ ถือของหนักไม่ได้ ตามมา”

อะไรตัวยังกะหมีควายตีแค่นี้สะเทือนไปทั้งตัวเลยหรือไง

รดาได้แต่ถือของเดินตามต่อยๆ

“หนักก็หนัก ร้อนก็ร้อน คุณเชื้อของครบหรือยังเดินวนอยู่นี้แหละ หรือว่าคุณแกล้งให้ฉันถือของหนักเดินตามคุณ”

“เปล่า! ฉันหาร้านขายกะทิสดอยู่ พี่ลินลี่ ให้เชื้อกะทิสดไปทำลอดช่อง” จริงๆ แล้วเข้ารู้ว่าร้านอยู่ตรงไหนเพราะเขาเคยมาเชื้อให้พี่บ่อยๆ แค่อยากแกล้งคนบางคนเท่านั้นเอง

“งั้นฉันรอคุณอยู่นี้แหละ คุณเดินไปเชื้อเลยไป”

“ได้รอตรงนี้ละอย่าไปไหน”

เห็นว่าหน้าซีดๆ หลอกนะ เลยพักการแกล้งไว้ก่อน เดี๋ยวจะเป็นลมไปซะก่อน