บทที่15 รอคอย

ทุกคนในบ้าน รอฟังข่าวอย่างใจจดใจจ่อ รดาเองก็นั่งไม่ติดเก้าอี้ รดาได้รับคำบอกเล่าจากป้าลินลี่ ว่าเขาไปซุ่มจับโจรที่จะมาขโมย ทุเรียนที่ท้ายไร่ เมื่อเย็นวานแต่นี่สายแล้วเขาก็ยังไม่กลับ รดาชะเง้อ มองหน้าประตู 

“คุณเข้ม คุณต้องปลอดภัยนะ” 

เป็นเวลาเกือบเที่ยง ภาคิณ ก็เดินเข้าบ้านมา 

“เป็นยังไงบ้างเข้ม พี่นอนไม่หลับทั้งคืนเลยจับคนร้ายได้มั้ย แล้วมีใครได้รับบาดเจ็บหรือเปล่าว พี่โทรไปทำไมไม่รับสาย พี่นี้ใจเสียหมดเลย กลัวว่าเข้มจะได้รับอันตราย แล้วนี่พี่ก็ไม่ได้บอกคุณย่าด้วยนะกลัวคุณย่าจะเป็นห่วง นี่ถ้ามาช้ากว่านี้อีกหน่อย พี่กับน้องดาจะไปที่สถานีตำรวจกันแล้วนะ ใช่มั้ยน้องดา” 

“ใช่ค่ะ เดียวรดาไปเอาน้ำมาให้นะคะ” ว่าแล้วก็เดินเข้าครัวไป 

เข้มมองตาม รดาตาละห้อย นี้ถ้าพี่ไม่อยู่เขาจะถาม รดาว่า หล่อนเป็นห่วงเขามั้ยนะ

มองตาน้องชาย มีหรือที่คนอย่างพี่จะไม่รู้ ปากคุยอยู่กับเขาแต่ตามอง ตามรดาเข้าครัวไปแล้ว 

“ฝั่งของเราไม่มี แต่พวกโจรบาดเจ็บไปสองคนครับ พวกมันจำนนด้วยหลักฐาน แล้วก็รับสารภาพว่าเป็นพวกมันที่ ทิ้งกันบุหรี่ จนทำให้เกิดไฟลุกไหม้ที่ท้ายสวนเราครับ แล้วก็มีคดีเก่าของพวกมันยาวเป็นหางว่าวเลยครับ ตอนนี้ตำรวจจับเข้าคุกไปเรียบร้อยแล้วครับ” ภาคิณรีบรายงานพี่อย่างรวดเร็ว

“ผมหิวมากเลย ผมขอไปหาอะไรกินในครัวก่อน เดียวผมมาเล่าให้พี่ฟังต่อ” พูดจบก็วิ่งเขาครัวไป 

“โอเค! พี่เข้าใจแล้วอย่าลืมมาเล่าต่อละ” ลินลี่พูดตามหลังน้องชาย 

ในระหว่างที่ รดากำลังรินน้ำใส่แก้ว คิดอะไรเรื่อยเปื่อย ภาคิณก็มายืนด้านหลัง

“ไหนรดาน้ำดื่มผม ผมหิวน้ำจัง” เสียงพูดดังใกล้หู

“อุ๋ย” รดารีบหันหน้ามา ทำให้น้ำหกกระเซ็น ใส่เสื้อภาคิณ 

“คุณเข้มมาไม่ให้สุ้มให้เสียง เห็นมั้ยว่าน้ำหกใส่เสื้อเปียกหมดแล้ว 

“ผมเรียกคุณแล้ว แต่คุณไม่ได้ยิน” เกินที่จะห้ามใจ ภาคิณจึงเอยถาม รดาออกไป

“รดาผมอยากรู้ว่าคุณเป็นห่วงผมมั้ย” 

“เป็นห่วงซิคุณเข้ม เมื่อคืนฉันนอนไม่หลับเลย กลัวคุณได้รับอันตราย”

รดาพูดไปตามความจริงที่ตัวเองรู้สึก โดยไม่ปิดบัง พูดไปก็ซับน้ำที่เสื้อให้ภาคิณไปด้วย 

ภาคิณถึงกับยิ้มแก้มปริ กับคำตอบที่ได้รับ

ภาคิณจับมือรดา ที่กำลังเช็ดเสื้อ อีกมือข้างหนึ่งก็จับคางมนต์เชิดขึ้นจ้องมองเข้าไปในดางดาของรดา เหมือนมีมนตร์สะกดบางอย่างที่ทำให้รดาจ้องมองในตาคู่นั้นเหมื่อนกัน ภาคิณค่อยๆ ก้มหน้าลงมาใช้ริมฝีปาก ประกบกับริมฝีปากอวบอิ่มของรดา เนิ่นนาน ก่อนที่จะถอดริมฝีปากออกอย่างน่าเสียดาย 

จ๊อก ๆ ๆ จ๊อกๆ เสียงท้องภาคิณร้อง 

“รดาผมว่าผมต้องพักครึ่งก่อนแล้วละ คุณช่วยทำไข่เจียวให้ผมทานหน่อยได้มัย” 

“บ้า!ใครอยากจะต่อครึ่งกับคุณ ไข่คุณก็เจียวกินเองแล้วกัน” รดาวิ่งออกจากห้องครัวไปห้องตัวเอง 

“อีตาเข้มบ้านี่มันจูบแรกของฉันเลยนะ” เอามือจับริมฝีปากตัวเองทิ้งตัวลงบนที่นอน กลิ้งไปกลิ้งมา 

“ไอ้ท้องบ้า!ร้องไม่รู้จักเวล่ำเวลา สรุปไข่ก็ต้องเจียวกินเอง” หลังจากจัดการกับความหิวเรียบร้อย 

พี่ครับผมของีบก่อนชักชั่วโมงนะครับ ช่วงบ่ายผมนัดกับลุงดำไว้จะไปตรวจดูสวนทุเรียนอีกรอบ 

“แล้วแต่เข้มจ๊ะ”