บทที่9 ไฟไหม้

“ลูกพี่เข้มครับ! ลูกพี่ เกิดเรื่องแล้ว ลุงดำโทรมาบอกว่าไฟไหม้ท้ายไร่ครับ”

“ไหม้ได้ยังไงวะไอแก้ว แล้วมีใครเป็นอะไรหรือเปล่า”

“ไม่มีครับลูกพี่ ตอนนี้คนงานที่ท้ายไร่ช่วยกันดับไฟอยู่”

“งั้นแก่ไอ้แก้ว คุมคนงานเก็บผักอยู่ที่นี้ ส่วนเธอ รดาอย่าไปไหนเดียวฉันมา”

แล้วก็พาคนงานอีกสองสามคนขึ้นรถขับออกไป

ไฟไหม้กินวงกว้างเข้าไปใกล้สวนทุเรียนที่ใกล้ได้เก็บเกี่ยวผลผลิต ทุกคนต่างช่วยกันคนละไม้ละมือ กว่าไฟจะสงบดับลงได้ก็กินเวลาไปหลายชั่วโมง

“ลุงไฟไหม้ได้ยังไงเกิดอะไรขึ้น” ภาคิณสอบถามลุงดำคนดูแลสวนทุเรียนที่เขาไว้ใจที่สุด ในขนาดที่เดินสำรวจความเสียหาย มีผลผลิตเสียหายบ้างแต่ก็ไม่มาก

“เมื่อสายๆ ลุงเห็นผู้ชายสองคนเดินอยู่ท้ายไร่คงจะมาหาเก็บเห็ด หาหน่อไม้กัน คงจะทิ้งก้นยาสูบไว้เลยเกิดติดไฟ”

“ผมกลัวว่ามันจะไม่เป็นอย่างนั้น ผมฝากลุงจับตาดูด้วยนะครับ”

“นั้นแขนนายเข้มโดนไฟหรือเปล่า ไปทายาบ้านลุงก่อนมั้ย”

“นิดเดียวไม่เป็นไรครับ”

กว่าจะแน่ใจว่าไฟได้ดับสนิทแล้วเวลาก็ล่วงเลยไปจนเย็น

หลังจาก รดาช่วยเก็บพริก ใส่ถุงยกขึ้นรถช่วยคนงานเรียบร้อยแล้วแก้วก็มาส่งรดาที่บ้าน

“ลูกพี่เข้มไปไหน ทำไมแก้วได้มาส่งน้องดา”

“มีไฟไหม้ที่ท้ายไร่ครับลูกพี่เลยต้องไปดู แล้วก็ให้บอกพี่ลินลี่ว่าไฟดับเรียบร้อย ลูกพี่สำรวจความเสียหายเย็นๆ จะกลับครับผมลูกพี่ฝากมาบอกแค่นี้ครับ ไอแก้วไปก่อนนะครับพี่ลินลี่”

“ขอบใจมากนะแก้ว”

ค่ำแล้วคุณย่าจันทร์หอมมานั่งรอหลานชายหน้าบ้านหลังจากได้ยินคำบอกเล่าของหลานคนโต้

“คุณย่าทำมั้ยยังไม่เข้าบ้านมืดแล้วนะเดียว ยุงก็กัดย่าไปหรอก แล้วแทนไทยไปไหนละครับทำไมไม่มาดูแลย่าสุดที่รัก”

“ระบายสีการ์ตูนอยู่กับหนูดาโน้นแนะ ย่าก็มารอเข้มซิ แล้วเป็นยังไงบ้างที่ไร่เสียหายเยอะมั้ย แล้วเข้มได้รับบาดเจ็บหรือเปล่า”

ภาคิณรีบดึงแขนเสื้อลงมาปิดร่องรอยบาดแผลที่แขนก่อนที่ย่าจะเห็น

“นิดหน่อยครับ ส่วนบาดแผลหรือเจ็บไม่มีครับคุณย่า ไปเราเข้าบ้านกันดีกว่า ผมหิวข้าวแล้ว” รีบพาย่าเข้าบ้านเพราะยุงเยอะ