สองวันแล้วที่รดาไม่เห็นคนที่ รดาทำร้าย มันทำให้รดามีความรู้สึกผิดตลอดเวลา

“ฉันไม่ได้ตั้งใจนะคุณเข้ม คนไม่รู้คือคนไม่ผิด”

รดาบ่นกับตัวเองในขณะที่กวาดใบไม้แห้งเหี่ยวที่หน้าบ้าน อยู่ที่นี้ไม่มีอะไรให้ทำเท่าไรน้องแทนไทยก็ไปโรงเรียนบ้านก็จะเงียบๆ ย่าจันทร์หอม ก็ไปวัด สายๆ ถึงจะกลับ

ในขณะที่มีคนขี้บ่นอยู่นั้นก็มีบางคนยืนแอบฟังอยู่ หน็อยแน่ตีเขา จนหัวปูด ยังมีหน้าบอกตัวเองไม่ผิด

“อะแฮ่ม อะแฮ่ม เธอว่าไงนะตีหัวฉันแล้วบอกว่าไม่ผิดงั้นหรือ” ยืนเท้าสะเอวท่าทางเอาเรื่อง

“คุณเข้มมา…มา ตั้งแต่เมื่อไหร่”

“ก็ตั้งแต่เธอพูดคนไม่รู้ไม่ผิดนั่นแหละ แสดงว่าฉันเป็นคนผิดใช่มั้ยที่เอาหัวมาให้เธอตี” ทำเสียงดังจริงจัง

“ไม่ใช้ ฉันไม่ได้หมายความว่าแบบนั้นเสียหน่อย คุณคิดไปเองต่างหาก”

“คิดแบบไหน ฉันคิดแบบไหน” พร้อมกับเดินไปหาคนพูด

“แล้วคุณจะเดินมาใกล้ฉันทำไม คุณเข้ม!”

“ก็มาดูคนผิดแต่ไม่ยอมรับผิดใกล้ๆ ไง” แล้วก็ขยับเข้าใกล้อีก ใกล้จนได้กลิ่นของโรออนอ่อน ๆ

รดาไม่มีทางถอยหลังหนีได้เลยเพราะข้างหลังรดาเป็นต้นไม้ใหญ่ ข้างหน้าก็เป็นคนตัวใหญ่ ยังกะหมี

“ก็ได้ ก็ได้ ฉันผิดเอง ที่ฉันตีหัวคุณ ก็ ก็ ฉันไม่รู้ว่าคุณเป็นเจ้าของบ้าน ถ้าฉันรู้ฉันจะตีกบาลคุณมั้ยละ ฉันขอโทษแล้วกัน”

“ตีกบาลฉันจนปูดเป็นไข่ไก่ เธอจะมาขอโทษฉันง่ายๆ แบบนี้ มันจะไม่ง่ายไปหน่อยเหรอ” แล้วก็ขยับเข้าไปใกล้อีก

“แล้วคุณจะให้ฉันทำยังไงละ” รดาถอยหลังชนต้นไม้

“อ้ออ้อ ฉันคิดออกแล้ว ฉันตีกบาลคุณด้วยไม้กวาดคุณก็เลยจะตีกบาลฉันด้วยไม้กวาดใช้มั้ยละได้ นี้ไงไม้กวาด”

แล้วก็เอาไม้กวาดยัดใส่มือให้คู่กรณี

คู่กรณีถึงกับยืนงง

“คุณตีมาได้เลย ตรงหน้าผากฉัน” พร้อมกับเอามือชี้ที่หน้าผากตัวเอง ฉันตีหน้าผากคุณ คุณตีหน้าผากฉันถือว่าเจ๊ากัน” ยื่นหน้าออกไปพร้อมกับหลับตาปี๋

“คุณตีมาได้เลยฉันพร้อมแล้ว”

คู่กรณียืนกอดอกมองดูคนจะให้เขาตีหลับตาปี๋ นึกในใจแล้วเข้าจะตีเข้าไปได้ยังไงวะเนี้ย เดียวจับตีด้วยอย่างอื่นเลยนี้

“ไม่ ฉันไม่นิยมความรุนแรง โดยเฉพาะกับผู้หญิง” เสียงกระซิบที่ข้างหู

รดาเบิกตากว้าง คุณเข้ม พร้อมกับผลักคนตัวหมีถอยหลังออกไป ได้ผลคนตัวหมีถอยหลังไปสองก้าว

“แล้วคุณจะให้ฉันทำยังไง พอฉันขอโทษ คุณก็บอกง่ายไป พอฉันให้คุณตีกบาลคืน คุณก็บอกไม่นิยมความรุนแรง”

“เธอ…. เธอต้องมาดูแลฉัน”

“ดูแลคุณ! จะบ้าเหรอหัวปูดแค่นี้ แล้วก็สองวันแล้วด้วยนั้นนะ ดูยังไม่รู้เลยว่าโดนตีกบาลมา อีกอย่างคุณตัวยังกะหมีให้ดูแลเหมือนน้องแทนได้ยังไง”

“ไม่รู้ละ เธอต้องรับผิดชอบในสิ่งที่เธอทำ หรือเธอจะไม่รับผิดชอบ ดีฉันจะได้บอกให้ทุกคนได้รู้ไว้ว่าเธอเชื่อถือไม่ได้ ไม่มีความรับผิดชอบดีแต่พูด รังแกฉัน #*? *#; ^;??!” (และอีกมากมาย)

รดาถึงกับงงกันเลยทีเดียว มันเกี่ยวกันหรือเปล่าวะ

“ก็ได้ ก็ได้ จะให้ดูแลอะไรก็ว่ามา”

“เธอพูดแล้วนะ ห้ามกับคำละ”

“แน่นอนคนอย่างรดาคำไหนคำนั้น ว่ามาจะให้ฉันทำอะไร”

“ยังตอนนี้ฉันยังไม่อยากให้เธอทำอะไร ไว้ฉันคิดออกแล้วฉันจะบอก” พูดจบก็เดินขึ้นบ้านไป