บทที่ 18 ขี้เมา

“เราจะเอาน้ำอะไรดีนะ น้ำแดง น้ำส้ม หรือผลไม้” จังหวะเดียวกับแก้วถือไห ผ่านมาพอดี 

“พี่แก้วนั้นไหอะไร” 

“ไหน้ำหวานจากธรรมชาติจ๊ะน้องดา หากินยาก มีงานเลี้ยงถึงจะได้กินทีหนึ่งจะ” 

“เหมือนน้ำผึ้งมั้ยพี่แก้ว” 

“พี่แก้วไม่แน่ใจ น้องดาอยากซิมมั้ย” 

“ได้เหรอพี่แก้ว งั้นนิดหนึ่งก็ได้” 

“ได้ซิ ครับ เดียวพี่แก้วให้ซิมรอแป๊บ รินก่อน รินก่อน เอานี่น้องดาค่อยๆ ซิม” 

รดารับแก้ว มากระดกทีเดียวหมดแก้ว อึก อึก อึก ๆ ๆ ๆ

“น้องดาเบา ๆ พี่แก้วบอกให้ค่อยๆ ชิม” 

พี่แก้วมันหวานๆ ละก็ชุ่มคอดี อร่อยรดาขออีกแก้ว” 

“ไม่ดีมั้งน้องดาพี่แก้วว่า น้องดาเล่น กระดก  อึก อึก แบบนี้ เมาเอาน่า” 

“ไอแก้วทำมั้ยมันนานจังวะ ของดีของเอง” 

“มาแล้วลุงดำแต่เจอคุณดา เธอขอซิมนิดหนึ่ง” 

“หาไอ้แก้ว อย่าบอกนะว่ามึงให้หนูดากิน “

“ผมไม่ได้ให้น้องดากิน ผมให้เธอซิมแต่น้องดาเล่นกระดกที่เดียวหมดแก้วเลย” 

“ไอ้แก้ว!แล้วทำไมไม้ห้ามหนูดา แล้วนี่กี่แก้วแล้ว 

แก้ว ชูสองนิ้ว “เธอคงจะคอแข็งไม่เมาหรอกนะลุงดำ” 

“ตาย ตาย ไอ้แก้วกูอยากจะเขกกะโหลกมึงนัก หนูดาไม่เคยกิน ไม่ป็อกไปก็ดีแล้ว” 

ฝั่งคนสองแก้วเริ่ม อ้อแอ้ โงนเงน “ขออีกแก้ว อีกแก้ว” 

“อีกพี่แก้ว…อีกแก้ว” 

“นี้ไงเอาแล้วไงไอ้แก้วมึงเอาไงละที่นี่” 

“ตามพี่ลินลี่มั้ยลุงดำหรือเอาไง” ระหว่างที่สองสหายกำลังทะเลาะกัน 

“มีอะไรกัน! เกิดอะไรขึ้น ลุงดำ” 

“อีกแก้ว ชุ่มคอดี” 

“ไอ้แก้วซิ ให้หนูดากินน้ำหวานหมักไป สภาพก็อย่างที่เห็นละครับ” 

“ผมให้เธอซิม แต่เธอกระดกหมดแก้วเลย” แก้ว แก้ตัว 

“แล้วเอ็งไปเอาของพวกนี้มาจากไหน ฮะ” 

“ผมก็ทำเองซิลูกพี่ ไม่ได้เยอะนิดเดียว ไม่ผิดกฎหมาย” 

“ฝากไว้ก่อนเถอะเอ็งไอแก้ว” เข้มขาดโทษลูกน้องไว้ 

“ลุงฝากคุณเข้มดูแลหนูรดาต่อด้วยนะ” 

“เดียวฉันจัดการเองสองคนจะไปไหนก็ไป” 

“งั้นผมกับไอ้แก้วไปก่อนนะครับ” 

“ลุงดำทำไมลูกพี่เข้มไม่ดุเราปกติไอ้แก้วนี้โดนปาทาไปแล้วข้อหาบอกไม่ฟัง” 

“ไม่ดีหรือไงหรือเองอยากโดน” 

“ไม่ดีมั้งลุง ตีนลูกพี่เข้มนักจะตาย” 

เมื่อสองสหายเดินจากไปแล้ว ภาคิณก็ยืนกอดอกมองดูรดา 

ยัยบ๋องเอยไม่รู้หรือไงไอ้ที่กินมันคืออะไร 

“เป็นสาวเป็นนางเธอมากินเหล้าเมาไม่รู้เรื่องแบบนี้ได้ยังไงรดา” 

“ใครเมา หวานดี ขออีกแก้ว” 

“รดาพูดไม่รู้เรื่องแล้ว ยืนดีๆ เอาบอกให้ยืนดีๆ” ทำท่าจะล้มไปด้านหน้า 

“ไปไหน ไม่ไป บอกว่าเอาอีกแก้ว” 

“ใครหน้าคุ้นคุณ” ยังไม่ทันพูดจบคำ ตัวรดาก็ลอยขึ้นมาจากพื้น” 

“ฉันลอย ฉันลอยได้ ว้าว “มือรดาคว้านั้นคว้านี้ กลัวว่าตัวเองจะหล่นลงมา กอดเข้าที่คอของภาคิณ ทันที 

“รดาเธอกอดคอฉันแน่นเกินไปฉันหายใจไม่ออก” แทนที่รดาจะปล่อยกลับกอดแน่นกว่าเดิม แถมเอาจมูกมาซุกที่คอ