บทที่ 21 ถึงเวลาร้าย 

รดายืนรดน้ำต้นไม้อยู่หน้าบ้านนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้น นึกอย่างไงก็นึกไม่ออกนี้เราเมาขนาดนั้นเลยเหรอ โอ๊ยจะบ้าตาย แล้วเรื่องที่ฉันต้องยกขันหมากไปขอผู้ชายอีก 

แปรน ๆๆๆๆ

เสียงบีบแตรรถ สลับกับเสียงเรียก อย่าเรียกว่าเรียกเลยตะคอกใส่น่าจะใช่กว่า 

“แก่ แก่ เปิดประตูหน่อยซิ!

รดาทำเป็นไม่สนใจ 

“นี่ฉันคุยกับแกอยู่นะ ฉันเรียกแก่นะไม่ได้ยินหรือไงนางเด็กบ้าหน้าโง่” 

“ฉันมาหาเข้ม เข้มอยู่มั้ย” 

“ไม่อยู่” 

“ไปไหน” 

“ไม่รู้” 

“แล้วเข้มไม่ได้บอกไว้หรือไง ทำไมแก่ไม่รู้จักถามเขา” 

“ไม่ใช่ธุระโครงการที่จะต้องถาม” 

“เปิดประตูซิ” 

“ทำไมฉันต้องเปิดให้ชะนีเข้าบ้าน” ถ้าไม่ด่ารดาก่อนรดาไม่ด่ากลับหรอกนะ 

“นังเด็กโง่ แก่ แก่ ด่าฉันเหรอ รู้มั้ยว่าฉันเป็นใคร” 

“ทำไมฉันต้องอยากรู้ด้วย” 

“ฉันจะบอกหล่อนก็ได้ ฉันเป็นแฟนเข้ม เปิดประตู” 

“ไม่เปิด!นังชะนีหน้าแก่” 

“กรีด กรีด กรีด แก่นังเด็กบ้า ค่อยดูนะ ฉันจะฟ้องเข้ม” 

“เชิญจร้า นังชะนีแก่ ขี้ฟ้อง ต่อให้สิบเข้มฉันก็ไม่กลัว” 

“เปิดประตู” 

“ไม่เปิด” 

“มีเรื่องอะไรกัน” ภาคิณเดินมาหน้าประตู พร้อมกับเปิดประตูให้แขไข 

“เข้ม นังเด็กนี้ไม่ยอมเปิดประตูให้แข ทั้ง ๆ ที่แข บอกว่าจะมากราบสวัสดีคุณย่า แล้วก็ไล่แข บอกว่าแขโง่พูดจาไม่รู้เรื่อง แล้วพอบอกว่าแขจะฟ้องเข้มนัง เด็กนี้ก็บอกว่าไม่กลัว เข้มต้องจัดการให้แขด้วย นะคะ” แขไขใส่ความ รดา

“เอา! ทำไมถึงพูดแบบนี้ละโกหกมันไม่ดีนะ” 

“จริงหรือเปล่ารดา” ภาคิณแกล้งถาม รดา (ที่ไม่กลัวเขา) เขาเห็นตั้งแต่แขไข ลงจากรถ พูดจาดูถูก รดา ตั้งแต่เริ่มแรก แถมพอเจอเขา กลับใส่ร้าย พูดจาโกหกได้อย่างหน้าเฉย นี้เหรอผู้หญิงที่เขาเคยรัก ต้องขอบคุณเพื่อนๆ ของเขาที่ช่วยกันทำให้เขาได้รู้ธาตุแท้ของแขไข เป็นคนอย่างไง นี้คงอยากจะกลับมาหาเขาเพราะรู้ว่าเขามีเงินดูซิผู้หญิงหน้าเงินอย่างแขไขจะหมาไม้ไหน 

“แล้วแต่คุณจะคิด ถึงฉันจะพูดไปคุณก็คงไม่เชื่อฉันอยู่ดี” แล้วก็เดินเข้าบ้านไป 

“เดียวก่อนรดา” 

“อะไร คุณจะต่อว่าฉันหรือไงที่ฉันต่อว่าแฟนคุณ” 

“เปล่า ฉันแค่อยากจะได้น้ำดื่มให้แขหน่อย รบกวนคุณหรือเปล่า” 

“ได้เลย ไม่รบกวนเลย” รดากัดฟันพูด 

“ขอบคุณมาก รดา” 

“อยากได้น้ำดื่มมากนักใช่ไหม ได้เลยเดียวแม่จัดให้ นี่เลยต้องเพิ่มความเค็มกันหน่อย จะได้ไปรักษาปากเสีย ปากเน่าที่ชอบดูถูกคนอื่น นี่แนะ นี่แนะ จัดไปสองแก้วเลย เย็น ๆ ชื่นใจกันไปเลย” 

“มาแล้วจร้าน้ำเย็นๆ ดื่มให้ชื่นใจกันเลยนะจ๊ะ” 

“นี้น้ำดื่มของคุณ แล้วก็แถมของคุณด้วย” แล้วก็เดินไปโดยไม่รอดูผลงาน 

“เข้มนี้น่ารักกับแขตลอดเลยนะคะ” เอามือไปลูบแขนแข็งแรง 

“คุณดื่มน้ำก่อนเถอะ” พร้อมขยับแขนออกห่าง 

“อึก แวะ! แครก ๆ ๆ ๆ น้ำเค็มมากเลยเข้มนังเด็กนั้นมันแกล้งแข มันแกล้งใส่เกลือในน้ำให้แขดื่ม ถ้าเข้มไม่เชื่อเข้มก็ลองดื่มดูคะ” 

“ไม่เป็นไรเดียวผม ไปเอาน้ำแก้วใหม่มาให้คุณ” 

“เร็วๆ นะเข้ม แขเค็มจะแย่แล้ว” 

แขไขมองดูบ้าน รอบๆ บ้านอย่างน่าเสียดาย นี้ถ้าฉันไม่โง่ไปหลงคารมไอ้ปลัดแก่นั้น ป่านนี้ฉันคงสุขสบายในบ้านหลังนี้ มีเงินใช้ไม่ขัดสน เป็นเพราะฉันที่โง่เอง มันหลอกจะให้ฉันเป็นคุณนายปลัด มีคนนับหน้าถือตา แต่ที่ไหนได้ฉันกลับได้เป็นเมียน้อยมัน ต้องอยู่หลบๆ ซ่อน เพราะกลัวเมียหลวงจะรู้ นี้ถ้าฉันเลือกเข้มชีวิตฉันคงไม่ลำบากแบบนี้ แขไขมองดูบ้าน รอบๆ บ้านอย่างน่าเสียดาย นี้ถ้าฉันไม่โง่ไปหลงคารมไอ้ปลัดแก่นั้น ป่านนี้ฉันคงสุขบายสะบายในบ้านหลังนี้ มีเงินใช้ไม่ขัดสน เป็นเพราะฉันที่โง่เอง มันหลอกจะให้ฉันเป็นคุณนายปลัด มีคนนับหน้าถือตา แต่ที่ไหนได้ฉันกลับได้เป็นเมียน้อยมัน ต้องอยู่หลบๆ ซ่อน เพราะกลัวเมียหลวงจะรู้ นี้ถ้าฉันเลือกเข้มชีวิตฉันคงไม่ลำบากแบบนี้ 

“ยัยตัวแสบร้ายนักนะ นี้คงจะทำมาแกล้งเขาด้วยละซิถึงมีมาสองแก้ว แล้วนี่หายไปไหนแล้ว” 

ภาคิณกลับมาพร้อมกับน้ำแก้วใหม่ ถึงเขาจะไม่ได้รักได้ชอบแขไขแล้ว แต่ด้วยมารยาท และสุภาพบุรุษที่เขามีเขาก็ต้องดูแลแขก ถึงแม้เขาจะไม่เต็มใจก็ตาม เขารู้จุดประสงค์ของแขไขดี เขาจะไม่มีวันให้โอกาศผู้หญิงหน้าเงินนี้เด็ดขาด 

“คุณมีธุระอะไรแขไข ถึงมาหาผมที่นี่” ภาคิณยิงคำถามโดยไม่อ้อมค้อม 

“เข้มค่ะ แขอยากจะมาขอโทษเข้ม แขรู้แล้วว่าใครที่แขรักมากที่สุด เข้มยกโทษให้แขได้มั้ย 

แล้วเรามาเริ่มต้นกันใหม่นะคะเข้ม” ร้องไห้สะอึกสะอื้นบีบน้ำตา ขอความสงสาร 

“ผมยกโทษคุณแขไข เราสองคนไม่มีอะไรติดค้างกันอีก” 

“จริงหรือคะเข้ม” 

“แต่จะให้ผมกลับไปเป็นเหมือนเดิม มันคงไม่มีวันนั้นหรอกนะแขไข คุณเป็นคนเดินจากผมไปเอง ในวันนั้นผมขอร้องไม่ให้คุณไป คุณบอกว่าไงนะ ผมมันจน ไม่มีอนาคตไม่สามารถเลี้ยงดูให้ความสุขกับคุณได้ คุณเลือกไอ้ปลัด นั้นเพราะว่ามันรวย มีหน้ามีตาในสังคม คุณจะได้สุขสบายเป็นคุณนาย แล้วไง กลับมาหาผมทำไม 

ผมไม่รับช่วงต่อจากไอ้ปลัดหรอกนะอีกอย่างเสี่ยกวง ก็รอคุณอยู่ ทำไมไม่ไปหามัน คุณกลับไปชะ คุณมาทางใหนก็กลับไปทางนั้น อย่าพยายามเข้ามาในชีวิตผม ครอบครับผม ไม่มีใครเขาตอนรับคุณ คุณคงเข้าใจที่ผมพูดใช่มั้ยแขไข” 

“แต่เข้มคะ แขขอโอกาสอีกครั้งได้มั้ย” ร้องไห้สะอึกสะอื้น 

“คุณออกจากบ้านผมไปได้แล้ว แล้วอย่ากลับมาอีก” 

“อีกอย่างผมกำลังจะแต่งงาน อย่ามายุ่งกับผมอีกเลย” แล้วก็ลุกเดินจากแขไขไป อย่างไร้เยื่อใย

“คุณจำไว้เลยนะเข้ม คุณจะต้องเสียใจ ไอผู้ชายหน้าโง่” แขไขตะโกนด่าภาคิณ

“แต่งงานเหรอ เจ้าสาวคงจะเป็นนังเด็กคนนั้นซินะ ถ้าฉันยังอยู่ย่าหวังว่าจะได้แต่ง” 

“สวัสดีเสี่ยกวงขาา… คิดถึงจังเลย แขมีเรื่องอยากให้เสี่ยช่วย แขไปหาเสี่ยได้มั้ยคะ ขอบคุณค่ะเสี่ย”