บทที่ 25 ความร้ายกาจของแขไข

“สวัสดีครับคุณคนสวย งานที่ให้พวกผมไปจับตัวผู้หญิงคนนั้นมาเรียบร้อยแล้วนะครับ ตอนนี้อยู่โกดังร้างหลังตลาดครับ ให้พวกผมทำยังไงต่อดีครับ”

“พวกแก่จะทำอะไรกับมัน พวกแก่ก็ทำไปซิ จะโทรมาหาฉันอีกทำมั้ย พวกโง่เอย”

“คุณผู้หญิงจะไม่มาดูหน่อยเหรอครับ ว่าถูกตัวหรือเปล่า เพราะรูปที่คุณผู้หญิงให้มามันก็มัวอยู่นะครับ”

แขไขคิดอยู่ชักพัก” ก็ได้ ตอนนี้พวกแก่จับตัวมันไว้ให้ดีละอย่าให้มันหนีไปได้ อีกสิบนาทีฉันไปถึง” คอยดูซิว่าถ้านังนั้นโดนทำมิดีมิร้ายขนาดนั้นเข้มยังจะแต่งงานกับมันมั้ย

“ไหนนังนั้นมันอยู่ไหน”

“ข้างในครับ”

โจรเดินนำหน้า ไปยังที่จับรดามัดไว้

“ตายละคุณน้อง ใครจับคุณน้องมามัดไว้อย่างนี้ น่าสงสารจังเลย ฮา เป็นยังไงปากดีนักไม่ใช่เหรอ ทำไมไม่พูด อ้อลืมไปพูดไม่ได้เพราะมีผ้ายัดปากอยู่นี้เอง เดียวฉันจะเอาออกแล้วกัน”

“ยัยชะนีแก่ จับฉันมาทำไม ฉันทำอะไรให้”

“พอเอาผ้าออกก็ปากดีนะแก่ แก่ไม่ได้ทำอะไรฉันหรอกแต่แก่มายุ่งกับเข้มของฉัน ถ้าไม่มีแก่ เข้มเขาก็คงคืนดีกับฉันไปแล้ว แก่รู้มั้ย ฉันไปขอร้องอ้อนวอนให้เข้มยกโทษให้ และกลับมาหาฉัน เขาบอกกับฉันว่าไม่มีทางกลับมาหาฉัน และเขาบอกว่ากำลังจะแต่งงาน ซึ่งฉันคิดว่าคนที่เข้าเขาจะแต่งด้วยก็คือแก่ ซึ่งฉันยอมไม่ได้ ทุกอย่างของเข้มมันต้องเป็นของฉัน แล้วแก่รู้มั้ย เมื่อก่อน เข้าเคยรักฉันมาก ฉันอยากได้อะไรเข้มก็จะหามาให้ฉันทันที

“แล้วเธอทิ้งเขาไปทำไม ถ้าเธออยากได้เขามากขนาดนี้”

“ก็เพราะว่าเข้มจนไง ไม่มีเงินไม่มีหน้าตาให้ฉันไง ฉันผิดเหรอตอนนั้นฉันทิ้งเข้มไป หาคนที่รวยกว่าเพื่ออนาคตที่ดีของฉัน แต่แก่รู้มั้ยมันกลับไม่เป็นอย่างที่ฉันคิด ฉันกลับโดนหลอกให้ไปเป็นเมียน้อย ฉันต้องอยู่อย่างลบๆ ซ่อนๆ เพราะกลัวนังเมียหลวง จนฉันได้เจอกับเข้มอีกครั้งที่ตลาด เข้มเขาดูดีขึ้น มีฐานะขึ้น แล้วฉันผิดเหรอถ้าฉันจะกลับมาเอาของของฉันคืน แต่มันก็ไม่ง่ายอย่างที่ฉันคิด เพราะว่าเข้มเข้าชอบแก่ไงนังโง่

ฉันเลยต้องจัดการกับแก่ ไหนดูซิถ้าเข้มเขาเห็น ไอ้พวกสองคนนี้มันทำอะไรต่อมิอะไรกับแก่แล้ว เข้มยังจะแต่งงานกับแก่อยู่มั้ย”

“เธอรู้ได้ไงว่าถ้าไม่มีฉัน แล้วคุณเข้มจะกลับมารักเธอเหมือนเดิม”

“เข้มกลับมาแน่นอน เขารักฉันจะตาย ง้อนิด ง้อหน่อยเข้มก็ใจอ่อนแล้ว”

“พวกแก่ยืนบื้อ อยู่ทำมั้ย จัดการมันซิ ฉันบอกว่าให้จัดการมันไง”

“คงไม่ได้แล้วละจ๊ะ คนที่ต้องจัดการคือเธอต่างหาก” รดาแก้เชือกจากมือตัวเอง”

ทุกคนออกมาจากที่ซ่อน

“เข้ม สิงห์หา” !

“นี้พวกแก่รวมหัวกันแกล้งฉันใช้มั้ย แก่หลอกฉันนางบ้า” เอามือชี้หน้ารดา

“เข้มอย่าไปเชื่อนังนี้นะนังนี้ มันแกล้งแข มันทำเรื่องนี้ขึ้นมาใส่ร้ายแข เข้มต้องเชื่อแข นะ”

“พอเถอะแขไข ไม่มีใครเขาใส่ร้ายคุณทั้งนั้น ผมบอกแล้วไง เรื่องผมกับคุณมันไม่มีวันเป็นไปได้อีก ผมไม่มีวันกลับไปรักกับคุณได้อีก”

“แต่แขรักคุณนะเข้ม”

“คุณไม่ได้รักผมหรอกแขไข คุณรักเงินผมมากกว่า หากคุณรักผมจริงตอนนั้นคุณคงไม่ทิ้งผมไป”

“แต่เข้มค่ะ”

“พอเถอะผมเบื่อจะฟังคุณพูดแล้ว”

“จริงหรือคะเข้ม” แขไขลวงมือเข้าไปในกระเป๋าสะพาย หยิบปืนพกออกมา ปลายกระบอกปืนชี้ไปทางรดา “แก่มานี้นังน่าโง่มารนหาที่เอง” ทุกคนตกใจกับสิ่งที่แขไขทำ

“ถึงเธอจะฆ่าฉัน คุณเข้มเขาก็ไม่มีวันกลับมาหาเธอหรอก เธอต้องทำความเข้าใจนะแขไข เธอยังสาวยังสวยเธอเริ่มต้นใหม่ได้นะ” รดาเกลี้ยกล่อม

“หุบปากแก่ไม่ต้องพูด”

“อย่าทำอะไร รดานะแขไข เธอมาทำฉันนี้ รดาเขาไม่เกี่ยว”

“ปกป้องกันจังเลยนะ”

“อย่าทำอะไรบ้าๆ นะแขไข แค่สิ่งที่เธอทำมันก็แย่อยู่แล้ว เธอจะทำให้มันแย่กว่านี้อีกทำไม ใจเย็น แล้ววางปืนลง โทษหนักจะได้เป็นเบา” สิงห์หาเกลี้ยกล่อม

“วางปืนเหรอ วางให้โง่” รดาอาศัยช่วงเวลาที่แขไข เพลอลดปืนลง ผลักปืนออกจากตัว จากนั้นก็ผลักแขไข ล้มลง แล้วก็วิ่งไปอีกทาง รดาได้ยินเสียงปืนดังตามหลังหนึ่งนัด พร้อมกับเสียงภาคิณ

“รดา ระวัง!!!!”

ปัง!

รดาหยุดนิ่ง จับร่างกายตัวเอง ฉันไม่ได้ถูกยิง แต่พอรดาหันหลังกลับไป

ภาคิณค่อยๆ ล้มตัวลงต่อหน้ารดา รดารีบเข้าไปประคอง “คุณเข้ม! คุณเข้มคุณถูกยิง! ทำใจดีๆ ไว้คุณต้องไม่เป็นอะไร”

“ไม่ ไม่ฉันไม่ได้ยิงเข้ม ฉัน ฉันจะยิ่งนังนั้นต่างหาก เข้ม มาขวางกระสุนปืนเอง ฉันไม่ได้ยิง” แขไขพูดเหมือนคนขาดสติ

“แขไข เธอวางปืนลง” แขไขเบนกระบอกปืนมาทางสิงห์หาและตำรวจอีกสองนาย

“อย่าเข้ามานะ มั้ยงั้นฉันยิงแน่ ฉันไม่ได้ยิงเข้ม อย่าเข้ามานะ หนี ฉันต้องหนี อย่าตามมานะ” แล้วแขไขก็วิ่งขึ้นรถขับออกไปด้วยความเร็วสูง

“สิงห์หารีบ วิทยุ วอ 1เรียก วอ2 มีคนร้ายเป็นผู้หญิง ใช้ปืนยิงคู่กรณีบาดเจ็บกำลังหลบหนี ขับรถเกง โตโยต้า วีออสสีแดง ทะเบียน อบ 3445 ออกมาจากท้ายตลาดมุ่งหน้าถนนใหญ่ ย้ำคนร้ายมีอาวุธปืน” แล้วก็สั่งให้ตำรวจอีกสองนายติดตามไป

“คุณเข้มคุณทำใจดีๆ ไว้คุณจะต้องไม่เป็นอะไร”

“โอ๊ย โอ๊ย รดา ผมอยากจะบอกคุณ หากผมเป็นอะไรไป คุณจะได้รู้ไว้”

“คุณเข้มคุณไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น รถพยาบาลกำลังมา”

“รดา” ภาคิณเอื้อมมือไปลูบหน้ารดา”

“รดาผม..ผม รักคุณ…” แล้วภาคิณก็หมดสติไป

“คุณเข้ม! คุณอย่าเป็นอะไรนะ ฮือๆๆ”

สิงห์หารีบวิ่งไปดูเพื่อน

“ไอ้ห่าเข้ม มึงอย่าเสือกมาทำใจเสาะ รถพยาบาลมาแล้ว”