บทที่20 แต่งงาน

“โอ๊ย! ปวดหัวจัง ทำไมมันปวดหัวอย่างนี้” รดาลุกขึ้นนั่งใช้มือทุบหัวตัวเองเบาๆ แล้วกวาดสายตาไปรอบๆ

“นี้ไม่ใช่ห้องเรา แล้วเรามาอยู่ห้องใคร หันไปข้างๆ คุณเข้ม! ฉันมาอยู่ห้องนี้ได้ยังไง” 

“คุณจำอะไรไม่ได้เลยหรือรดา คุณเมาหนักมาก แล้วคุณก็ลากผมเข้าห้องมา แล้วคุณก็…..” 

“พอ ๆ ๆ หยุดได้แล้ว ฉันเนี่ยนะเป็นคนทำคุณ คุณอย่ามาโกหกคุณเข้ม” 

“ผมจะโกหกคุณทำไม คุณดูสภาพคุณก่อน เล่นผมหนักมากเลย” 

รดา ก้มลงมองตัวเอง ดึงผ้าห่มมาปิดแทบจะไม่ทัน สภาพยังกะผ่านศึกหนักมาทั้งคืน 

“คุณเข้มคุณพูดอะไร ฉันเป็นผู้หญิงจะทำยังงั้นได้ยังไงไหนคุณเล่ามาซิ” 

“คุณยังจะให้เล่าอีกหรือว่าเกิดอะไรขึ้น ทุกอย่างคุณก็เห็นแล้วนิ รดา หรือคุณจะไม่รับผิดชอบกับสิ่งที่คุณทำกับผมรดา” ทำท่าเสียใจ 

“หา!! ฉันต้องรับผิดชอบคุณด้วยเหรอบ้าเหรอคุณเข้ม” 

“หรือคุณฟันผมแล้วคุณจะทิ้งผมรดา ผมไม่ยอมนะคุณต้องรับผิดชอบ” 

“โอ๊ย!บ้าไปแล้วคุณเข้ม นี้กี่โมงแล้ว ตาย ๆ ๆ ป่านนี้ตื่นกันทั้งบ้านแล้วมั้งถ้าป้าฉันรู้ฉันตายแน่เลย “รดาดึงผ้าห่มหยิบเสื้อผ้า 

ยัง ไม่ทันจะได้เข้าห้องน้ำเสียงประตูก็ดัง พร้อมกับป้าลินลี่ ป้าโส เข้ามาในห้องพร้อมกัน ไม่ต้องถามภาพตรงหน้าบอกทุกอย่างเลย 

“อกอีแป้นจะแตก หลานสาวฉัน” 

“แม่เจ้า น้องชายตัวแสบฉัน” 

“แต่งตัวให้เรียบร้อย แล้วไปคุยกันข้างล่างทั้งสองคน” ป้าลินลี่ออกคำสั่ง” 

“คุณเข้ม ห้องคุณไม่เคยล็อกประตูเลยเหรอ ทำไมทุกคนถึงเข้าได้” 

“ผมล็อกประจำแต่เมื่อคืนคุณจู่โจมผมหนักเลยไม่ทันได้ล็อกประตู” 

เมื่อทุกคนมาพร้อมกัน ลินลี่จึงยิงคำถามแรกกับน้องชาย 

“เรื่องมันเกิดขึ้นได้ยังไง ทำไมน้องไปอยู่ที่ห้องแก่ ภาคิณเล่ามาซิ”

“ก็รดาเขากินเหล้าหมัก ของไอแก้วกับลุงดำเขาไป พอผมไปเห็นรดาก็เมาแล้ว แล้วก็ไม่พูดพร่ำทำเพลงอะไรหันมาเจอผมรดาเขาก็ลากผมขึ้นห้องเลย ผมห้ามก็ไม่ฟัง จากนั้นรดาก็…” 

“พอแล้ว …ลากขึ้นห้องเลยเหรอ แก่ไม่ขัดขืนน้องเขาเลยเหรอ” 

“ขัดขืนแล้ว แต่รดาไม่ยอม จะลากผมให้ได้เลย” 

“แล้วรดาว่าไง เล่าให้ป้าฟังซิลูก มันเกิดเหตุการณ์แบบนี้ได้ยังไง” 

“เอ้อ ….รดาเมา รดาจำอะไรไม่ได้เลย ตื่นขึ้นมาก็อยู่ห้องกับคุณเข้มแล้ว” 

“ป้าค่ะรดาขอโทษ รดาจำไม่ได้จริง ๆ บ้างที รดาอาจจะไม่ได้ทำอะไรคุณเข้มหรอกค่ะ” 

“แสดงว่าเธอจะไม่รับผิดชอบฉันใช้มั้ยรดา” 

รดางงไปหมดแล้ว ผู้หญิงต้องรับผิดชอบกับเหตุการณ์แบบนี้ด้วยเหรอ เขามีแต่ผู้ชายหรือเปล่าวต้องรับผิดชอบ 

แล้วนี่ก็ทำเป็นเสียอกเสียใจยังกะเสียความบริสุทธิ์ซะงั้น 

“แล้วคุณจะให้ฉันรับผิดชอบคุณยังไงคุณเข้ม” 

“แต่งงาน” 

“ฮะ!แต่งงาน” !!!!! ทุกคนพูดขึ้นพร้อมกัน 

“ใช่ แต่งงาน ต้องแต่งงานเท่านั้น ผมไปละพอดีผมมีธุระด่วน พี่ลินลี่ จัดการให้ผมด้วย” 

ไอ้น้องชายตัวแสบ มาทิ้งระเบิดไว้แล้วก็ไป 

“โสรยา หล่อนว่าไง หล่อนจะเอายังไงกับเรื่องนี้” 

“ฉันก็แล้วแต่ รดา ให้รดาตัดสินใจเองแล้วกัน” 

“แล้วคุณย่าละ มีความคิดเห็นอย่างไงบ้างกับเรื่องนี้” ลินลี่ถามคุณย่าจันทร์หอมผู้ที่เป็นผู้ใหญ่สุดในบ้าน 

“ย่าก็แล้วแต่เด็กๆ เขาแล้วกัน ปลูกเรือนตามใจผู้อยู่ ผูกอู่ตามใจผู้นอน ย่าไปหาหนังสืออ่านละ” แล้วก็เดินเข้าห้องหนังสือไป 

โสรยากับลินลี่หันมองหน้า 

“ไปจ๊ะหล่อน ไหนบอกว่าจะพาฉันไปเที่ยวไหว้พระ เดินเชื้อของที่ตลาด แล้วนางเก้แต่งตัวเรียบร้อยหรือยัง นางเก้!! นางเก้! เรียบร้อยหรือยัง ไปกันจร้า เอารดาหลานสาวคนสวยของป้า ไปด้วยกันมั้ยจ๊ะ” 

รดาถึงกับยืนงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น 

“รดาไปด้วยค่ะ” 

“ระหว่างทางของการเที่ยวไหว้พระเดินตลาดก็ไม่มีใครพูดถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเลย ทุกอย่างเป็นปกติ แม้แต่พี่เก้ที่สนิทกับรดาก็ไม่ได้ถามถึงเรื่องเมื่อคืน มันทำให้รดาอึดอัดจนต้องไปดักรอคนต้นเรื่อง 

เมื่อเห็นคนต้นเรื่องเดินมารดารีบเดินไปดึงแขนภาคิณให้เดินตาม 

“คุณเข้มคุณมานี้เลย” 

“รดา ใจเย็นๆ ผมไม่เอาอย่าเมื่อคืนนะคุณ” 

“เมื่อคืนอะไรคุณเข้ม” 

“ก็คุณจัดผม จนไม่ได้หลับได้นอนซิ” 

“คุณอย่ามาพูดมั่วๆ นะคุณเข้ม” 

“ผมพูดจริง หรือคุณจะดูร่องรอย” ว่าแล้วก็ทำท่าจะถอดเสื้อกับกางเกง 

“พอแล้ว พอแล้ว ไม่ต้องเปิดอะไรทั้งนั้น ฉันแค่อยากจะคุยกับคุณเรื่องแต่งงาน คุณพูดจริงหรือเปล่า” 

“รดา คนอย่างผมไม่เคยพูดเล่นเรื่องแบบนี้ หรือคุณคิดว่าได้ผมแล้วคุณจะทิ้งผมรดา ยัยผู้หญิงใจร้ายได้แล้วทิ้ง” ภาคิณตัดพ้อรดา 

หา…..นี้ฉันมาถึงจุดที่ถูกผู้ชายเรียกร้องให้รับผิดชอบเลยเหรอ อยากจะบ้าตาย 

“ไม่ ฉันแค่ ขอเวลาให้ฉันคิดหน่อยได้มั้ย แต่งงานนะคุณไม่ได้เล่นขายของ อีกอย่าง คุณก็ไม่ได้รักฉัน แล้วเรา…… 

รดายังพูดไม่จบภาคิณก็จับประคองใบหน้าของรดา มองสบตา 

“แล้วคุณรู้ได้ยังไง ว่าไม่รัก ผมให้เวลาคุณ 1 อาทิตย์ คุณต้องมาสู่ขอผมรดา” แล้วก็เดินจ้ำอ้าวขึ้นบ้านไป 

รดายืนงง เอามือชี้ที่ตัวเอง “ฉันเป็นผู้หญิงต้องไปสู่ขอผู้ชาย” แล้วก็เอามือชี้ตามหลังผู้ชายที่เดินไป