คำเก่า-คำถิ่นในคำซ้อน ชุด

ในภาษาไทย มีคำกลุ่มหนึ่งเกิดจากการนำคำที่อยู่ในวงความหมายเดียวกันมาประกอบกัน ตำรา นิรุกติศาสตร์ ภาค ๒ ของพระยาอนุมานราชธน เรียกคำกลุ่มนี้ว่า “คำซ้อน” เช่น ถ่องแท้ เคียดแค้น น่าสังเกตว่า คำที่เป็นส่วนประกอบของคำซ้อนจำนวนไม่น้อยเป็นคำที่บอกความหมายได้ยาก และมักไม่ใช้ลำพัง ต้องใช้ซ้อนกับคำอื่น เช่น ถ่อง ซึ่งต้องใช้ซ้อนกับ แท้ เป็น ถ่องแท้ หรือ เคียด ซึ่งต้องใช้ซ้อนกับ แค้น เป็น เคียดแค้น อย่างไรก็ตาม หากสืบค้นประวัติของคำอย่าง ถ่อง หรือ เคียด จะพบว่าคำส่วนใหญ่มีความหมายและใช้ลำพังได้ในภาษาเก่าโดยเฉพาะในวรรณคดีโบราณ และอาจพบในภาษาถิ่นด้วย เช่น ถ่อง หมายถึง ‘ชัด, แท้’ หรือ เคียด หมายถึง ‘โกรธ’ ทั้ง ๒ คำใช้ลำพังได้ทั้งในภาษาเก่าและภาษาถิ่น เป็นต้น