คดี MILLER กับหลักอำนาจสูงสุดทางนิติบัญญัติของรัฐสภา บทเรียนจากกฎหมายรัฐธรรมนูญ

ในช่วง พ.ศ. 2559 (ค.ศ. 2016) ได้เกิดเหตุการณ์สำคัญซึ่งชักชวนให้บรรดานักกฎหมายต้องหันมาอภิปรายกลไกของรัฐธรรมนูญสหราชอาณาจักร ได้แก่ ผลของการออกเสียงประชามติเบร็กซิท (Brexit)ซึ่งประชาชนเสียงข้างมากได้ลงคะแนนสนับสนุนให้สหราชอาณาจักรแยกตัวออกจากสหภาพยุโรป ผลการ ลงคะแนนดังกล่าวสร้างความสับสนและผิดหวังต่อประชาชนจำนวนมาก ทั้งยังนำไปสู่ความแตกแยกทางสังคมในดินแดนทั้ง 4 ส่วนของสหราอาณาจักร ได้แก่ อังกฤษ สกอตแลนด์ เวลส์ และไอร์แลนด์เหนือการเตรียมการแจ้งความประสงค์แยกตัวออกจากสหภาพยุโรปโดยรัฐบาลสหราชอาณาจักรนำไปสู่การ ฟ้องคดีที่รู้จักกันดีทั่วโลกอย่างคดี Miller โดยฝ่ายผู้ร้องนำโดยนางจีนา มิลเลอร์ (Gina Miller) โต้แย้งว่าหลักกฎหมายซึ่งเป็น “ฐาน” แห่งอำนาจของการริเริ่มกระบวนการเบร็กซิท ได้แก่ หลักอำนาจสูงสุดทางนิติบัญญัติเป็นของรัฐสภา มิใช่พระราชอำนาจดั้งเดิมของพระมหากษัตริย์ (prerogative power) ดังที่รัฐบาลกล่าวอ้าง คำพิพากษาของศาลฎีกาในคดี Miller เมื่อ พ.ศ. 2560 (ค.ศ. 2017) เป็นดั่งอนุสรณ์สำคัญทางกฎหมายมหาชนที่ทำให้ผู้ศึกษากฎหมายได้มีโอกาสศึกษาหลักกฎหมายรัฐธรรมนูญของประเทศที่ไม่มี กฎหมายสูงสุดที่เป็นลายลักษณ์อักษรที่ชื่อรัฐธรรมนูญ