ป่าน้ำค้าง :กวีนิพนธ์ในภาษาร้อยเรียงที่สวยงาม

กนกพงกั สงสมพันธุ์ เติบโตมาจากการเขียนบกกวี

เริ่มจากบทกวีที่ ไพว้รินทร์ ขาวงาม

ให้คำจำกัดความว่า 'มีหางเสียงเพื่อชีวิต

เพราะกนกพงศ์เติบโตในพื้นที่ของเรื่องเล่า

ความเป็นนักเลงและมโนราห์ ตั้งแต่ครั้งปู่ย่า

จนถึงยุคสงครามประชาชนในภาคใต้

กนกพงศเติบโตมาในยุคกรวดเม็ดร้าว

บทกวีที่มีหางเสียงเพื่อชีวิตในยุคก่อน

จึงถูกประดับด้วยภาษาอันไพเราะพริ้งพราย

ซ่อนนัยแห่งชีวิตเอาไว้ในด้านลึก

เหมือนน้ำค้างที่ซ่อนน้ำเนื้อของตน

และพร้อมละลายหายไปเมื่อโดนแสงแรกในยามเช้า

'สถาพร ศรีสัจจัง'

ให้ภาพการเขียนบทกวีของเด็กหนุ่ม

ที่เขียนได้เทียบเท่ากวีใหญ่ ๆ ของยุค

เมื่อได้ลงตีพิมพ์ในนิตยสาร อาทิตย์'

ซึ่งเป็นเวทีที่มีเครดิตมากในยุคนั้น

ก่อนเคี่ยวกรำงานเขียนจนกลายเป็น

ดอกไม้แห่งหนุ่มสาว' ยุคนั้น