บางใครอาจลืมทางกลับบ้าน

ดึก , ดาวที่พราวฟ้า เหนือทุ่งธารกาลเวลาอันเศร้าหมอง เธอมีดาวของเธอที่เธอครอง มีละอองของดินเป็นเพื่อนดาว ทุ่งกลายเป็นสีดำแล้วค่ำนี้ จันทร์เข้ามาแทนที่เมฆสีขาว เถอะ, ก่อนถึงพรุ่ง- รุ่งจะยาว เธอจะลืมปวดร้าวเมื่อเช้าแล้ว