ตรงเส้นขอบฟ้าแตะมือกับแม่

ในคืนลมพัดแรงจนกิ่งไม้มาทักทายหลังคาบ้านพักผมอ่านงานเขียนของจิตร ภูมิศักดิ์เรื่องสำนวนในวรรณคดีของภาษาตระกูล ไท - ลาว พบคำว่า ‘ฟ้าต่อตั้ง’ ในโองการแช่งน้ำพระพัทธ์ ซึ่งมีความหมายว่า บริเวณที่ฟ้ากับดินจรดกัน ใช่เลย ความระลึกถึงแม่จะเดินทางไปทางนั้น คือบริเวณที่ฟ้ากับดินจรดกัน ในจุดที่ผมมองเห็นเส้นขอบฟ้า เช่นนี้ผมจึงตั้งชื่อหนังวือเล่มนี้ว่า 

‘ตรงเส้นขอบฟ้า แตะมือกับแม่’