ดั่งดวงหฤทัย เล่ม 1-2

  วันหนึ่ง ร่างกายย่อมจะ 'เดิน' มารวมกับหัวใจจนได้ ในดวงเนตรดำสนิท มิได้ฉายฉานภาพผู้ใด นอกจากผู้ทรงเป็นดั่งดวงหฤทัย รังสิมันต์มิได้ฉายฉานเฉพาะประชาชนเท่านั้น หากจะฑำรงความอบอุ่นให้ดวงหฤทัยด้วย ความรัก...เสลาสลัก สวยใส งามใดเล่า งามใด เทียบได้งดงาม...ความรัก แด่เธอ...ทรรศิกา ผู้เป็น ดั่งดวงหฤทัย!

          เธอ...มิใช่สายน้ำ แต่เธอเย็นฉ่ำชื่นหวาน

          เธอ...มิใช่ลำธาร แต่เธอไหลผ่านเนื้อหัวใจ

          ความรัก...เสลาสลัก สวยใส

          งามใดเล่า งามใด เทียบได้งดงาม...ความรัก

          จรดลึกในความทรงจำ ลึกล้ำย้ำรอยสลัก

          นิรันดรนั้นนานนัก แต่รักนี้...นานกว่านั้น

          พระโอษฐ์แย้มสดใสกับความทรงจำอันอ่อนหวาน

          ‘เพลงนี้’ ร้องประทานครั้งแรกในอุโมงค์น้ำแข็ง

          เพลง...ที่อ่อนหวานที่สุดของกาสิก

          เพลง...ที่ผู้ชายจะร้องให้ 'ผู้หญิงคนพิเศษสุด' ฟัง

          ตอนรับสั่งอย่างนั้นยังเข้าพระทัยว่า ผู้หญิงพิเศษสุด คือพระคู่หมั้น และแล้ว กาลเวลาผ่านมา

          ผู้หญิงคนพิเศษสุด คือใครเล่า?

          “หม่อมฉันไม่เคยสาบาน เพราะศักดิ์แห่งเจ้าหลวง

          ย่อมเหนือคำพูดใดใด ทว่าวันนี้ ทรรศิกา...ทรงฟังไว้

          หม่อมฉันสาบาน...จะมีชีวิตเพื่อรอ...ฝ่าบาท...องค์เดียว”

          พระสุรเสียงคลับคล้ายสะดุดนิดๆ

          “ยามใดเสด็จกลับพันธุรัฐ ยามใดที่ทอดพระเนตรข้ามทิวเขามา

          ขอให้ทรงรำลึกว่า หม่อมฉันอยู่บนยอดอิสินทร

          มองลงมา..แลหา..พระองค์เดียว

          สิ่งที่มีค่าสุดในชีวิตของหม่อมฉัน...ฝ่าบาท!”

          เธอ...มิใช่สายน้ำ แต่เธอเย็นฉ่ำชื่นหวาน เธอ...มิใช่ลำธาร แต่เธอไหลผ่านเนื้อหัวใจ

          แด่เธอ...ทรรศิกา เธอผู้เป็น ดั่งดวงหฤทัย!