คนเถื่อน (L'INGENU)

           วรรณกรรมคลาสสิก ว่าด้วยการขบถต่อความเชื่องมงายและความบ้าคลั่งทางศาสนา… ความรักระหว่างคนเถื่อนกับโฉมงามแซ็งต์-อีฟส์มีอุปสรรค ด้วยในสมัยพระเจ้าหลุยส์ที่ 14 นั้น คริสต์ศาสนานิกายคาทอลิกห้ามมิให้พ่อทูนหัวหรือแม่ทูนหัวแต่งงานกับลูกทูนหัวของตน (ยกเว้นเมื่อมีลิขิตอนุญาตจากพระสันตะปาปา) ในการหาทางขจัดอุปสรรคนี้ คนเถื่อนของเราจะกลายเป็นคนอารยะอย่างไร โฉมงามแซ็งต์-อีฟส์ผู้บูชารักจะต้องเผชิญกับสิ่งใด ผู้อ่านจะวางหนังสือลงได้ก็ต่อเมื่อรู้คำตอบในบทสุดท้าย

            วอลแตร์เขียนเรื่องนี้ขณะอายุ 73 ปี ความคิดของเขายิ่งเฉียบแหลม สำนวนภาษาเฉียบคม อารมณ์ขันเต็มเปี่ยม พระเป็นเจ้า ศาสนา ศีลธรรมจรรยา อำนาจในการปกครอง การศึกษา ศิลปะ ชีวิต ความตาย และความรัก ล้วนถูกนำมาตีแผ่   ผู้ประพันธ์เยาะเย้ย ถากถาง เสียดสี ชี้แนะ ชื่นชม และเทิดทูน โดยเฉพาะอย่างยิ่งประการสุดท้าย ซึ่งก็คือความรัก

            นักวิจารณ์ชาวฝรั่งเศสตั้งแต่กลางศตวรรษที่ 18 ถึงปัจจุบัน เห็นพ้องต้องกันเสมอมาว่า ปรัชญนิยายเรื่อง ซาดิก ก็องดิด และ คนเถื่อน เป็นสามเรื่องเยี่ยมของวอลแตร์ ปราชญ์ชาวฝรั่งเศสผู้ปลุกเพื่อนร่วมชาติให้เกิดความคิดวิพากษ์วิจารณ์สังคมของตน