"คุณเกรซคะ ขอกาแฟหน่อยค่ะ"

เสียงของขวัญกวินเปิดประตูออกมากล่าววานของพชรที่นั่งทำงานอยู่หน้าห้องตัวเอง ทำให้พชรวางมือละสายตาจากงานตัวเองแล้วหันไปบอกกับขวัญกวินว่า

"บ่ายมานี้คุณดื่มไปสามแก้วแล้วนะ พอได้แล้วค่ะ ดื่มกาแฟเยอะมันไม่ดีต่อสุขภาพ"

"คุณห่วงฉันเกินหน้าที่แล้วนะคะ"

ก้มหน้ากล่าวบอกพชรที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ทำงานน้ำเสียงเรียบนิ่ง

โดนด่าเสือกโดยไม่พูดคำว่าเสือกมันรู้สึกแบบนี้นี่เอง

"โอเคค่ะ! ยังไงคุณขวัญก็ควรจะห่วงสุขภาพตัวเองบ้าง"

เดินไปชงกาแฟให้ตามคำสั่งของขวัญกวินแล้วเอาเข้าไปให้เธอในห้องทำงานของเธอจากนั้นก็เดินกลับออกไป

"ขอโทษนะเมื่อกี้..! ฉันรู้ว่าคุณเป็นห่วงแต่ฉันต้องช่วยทุกคนออกแบบงานให้เสร็จทันตามกำหนด"

"ไม่เป็นไรค่ะ แต่ทำไมต้องทำขนาดนี้ด้วย"

"สิบสองชิ้นภายในหนึ่งเดือน"

"ถ้าแบบนี้ยังไงก็ไม่ทัน..ใช้งานกันหนักมากเลยนะแบบเนี้ย ทำไมคุณต้องทุ่มเทกับมันขนาดนี้"

พชรขมวดคิ้วเป็นปมนึกสงสัยขึ้นมา เพราะตั้งแต่เข้ามาทำให้ขวัญกวินก็เห็นเธอเอาแต่นั่งทำงานแทบจะไม่พักบ้างในขณะที่ผู้บริหารหลายๆคนกลับทำตัวชิวๆสบายๆ แทบจะไม่มีงานอะไรให้ดูหรือทำเลยสักอย่าง

"มีหลายชีวิตที่ฉันต้องรับผิดชอบ คุณกลับไปเถอะ ถึงเวลาเลิกงานแล้ว"

ขวัญกวินพูดดังนั้นพชรก็เหลียวมองนาฬิกาข้อมือตัวเอง

"งั้นคุณเองก็ควรจะกลับเหมือนกัน"

"ฉันจะอยู่ทำงานอีกสักหน่อย"

"งั้นฉันจะอยู่เป็นเพื่อน คุณสั่งฉันไม่ได้แล้ว เพราะหมดเวลางานแล้ว"

พชรพูดดักคอขวัญกวินเพราะรู้ว่ายังไงเธอก็ต้องปฏิเสธคำบอกกล่าวของตัวเองเป็นแน่

"ตามสบายเลยละกันค่ะ"

ก้มหน้าทำงานต่อไป

"นี่ไม่ใช่กาแฟที่ฉันขอนี่"

"นมฉันเอง ดื่มนมดีกว่านะ ดีต่อสุขภาพ.."

กล่าวบอกขวัญกวินพร้อมยกกล่องนมเปล่าให้เธอดูก่อนที่จะเดินอ้อมไปหลังโต๊ะทำงานแล้วหยุดยืนอยู่ข้างเธอ

"คุณกลับบ้านช้าพ่อแม่จะไม่ห่วงหรอ"

กล่าวบอกเพื่อให้ขวัญกวินนึกคิดถึงพ่อแม่ที่รออยู่ที่บ้าน

"ไม่ห่วงหรอก"

เธอไม่รีรอตอบกลับพชรโดยไม่ต้องคิด

"พ่อแม่ที่ไหนจะไม่ห่วงลูก"

พชรพูดเปรียบเปรยด้วยเป็นห่วงเจ้านายที่ไม่ยอมกลับบ้านทั้งที่เป็นเวลาเลิกงานแล้ว

"ท่านเสียหมดแล้ว"

เงยหน้ากล่าวบอกแล้วก้มลงทำงานต่อ ทำเหมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น

"......เสียใจแล้วขอโทษด้วยค่ะ ฉันไม่รู้.."

"ไม่เป็นไร"

ขวัญกวินพูดดังนั้นพชรก็ถือวิสาสะเดินอ้อมไปด้านหลังของเธอแล้วยื่นมือลงไปจับเมาท์ปากกาในมือของขวัญกวิน

"คุณจะทำอะไร.."

"ฉันว่าแทนที่จะวาดเป็นสี่เหลี่ยมซ้อนทับธรรมดา ตัดมุมเป็นสามเหลี่ยมจะไม่ดีกว่าหรอคะ"

จับมือขวัญกวินวาดในรูปแบบที่ตัวเองบอกกับเธอ

"มันดูโอเคขึ้นมาเยอะกว่าเดิมเลยอ่ะ ขอบคุณนะคะ"

หันหน้าไปบอกพชรด้วยไม่รู้ว่าเธอก้มหน้าลงมาอยู่ใกล้ๆหน้าตัวเอง จนกลายเป็นว่าตอนนี้ใบหน้าของทั้งสองคนอยู่ห่างกันแค่ปลายจมูกโด่งเท่านั้น

"ขอโทษค่ะ!!"

รีบถอนตัวถอยห่างออกมาจากขวัญกวินในทันที

"ไม่เป็นไร ขอบคุณนะ คุณช่วยได้เยอะเลย ฉันนั่งเครียดอยู่ตั้งนานว่าจะทำไงให้ไม่ซ้ำอันเดิม"

"ถ้าไม่ไหวก็พักแล้วค่อยทำต่อ จะได้ไม่เหนื่อยสะสม"

กล่าวบอกกับขวัญกวินด้วยน้ำเสียงสีหน้าและท่าทางที่เป็นห่วงเธอเป็นอย่างมาก

"สรุปใครเป็นเจ้านายลูกน้องกันแน่คะเนี่ย"

"ตอนนี้ไม่มีค่ะ มีแค่..เพื่อน ถ้าคุณไม่รังเกียจกันละก็เรามาเป็นเพื่อนกันนะคะ"

ส่งยิ้มอ่อนๆเพื่อผูกมิตรกับเจ้านายสาวแล้วยื่นมือไปขอจับมือ แล้วขวัญกวินก็ยื่นมือขึ้นไปจับพร้อมรอยยิ้ม

.

.

18:35 น.

"ขอบคุณนะคะที่มาส่ง.."

"อย่าเอาแต่ทำงานนะคะ พักผ่อนให้มากๆ ไปละค่ะ"

"เจอกันพรุ่งนี้ค่ะ"

ส่งยิ้มให้กันและกันก่อนที่จะเดินแยกทางกันไปคนละทาง

เมื่อขวัญกวินขึ้นมาจนถึงห้องของตัวเองก็ไปเปิดตู้เย็นหาอะไรทาน

"ไม่เคยใจเต้นแรงแบบนี้มาหลายปีแล้วแฮะ"

พูดกล่าวกับตัวเองด้วยรอยยิ้มก่อนที่จะหยิบกล่องเนื้อสดออกมาจากช่องฟรีซมาทำอาหารทาน และในระหว่างที่ทำก็นึกถึงตอนที่ตัวเองหันหน้าไปใกล้กับหน้าของพชรไปด้วย

"ทำไมเป็นแบบนี้ไปได้กันนะ"

ยิ้มกว้างแทบไม่หุบไปเรื่อยๆจนทำอาหารเสร็จก็เดินไปจัดจานแล้วนั่งทานคนเดียวจนเสร็จก็ยังคงคิดถึงเสียงพูดและภาพของพชรเมื่อตอนเย็น แต่ก็ต้องลุกเอาถ้วยจานไปล้างแล้วเข้าห้องนอนไปนั่งทำงานต่อสักพัก

'อย่าเอาแต่ทำงานนะคะ พักผ่อนให้มากๆ'

เสียงคำพูดของพชรที่พูดบอกกับเธอเมื่อตอนก่อนจะแยกจากกันทำให้เธอกดเซฟงานแล้วปิดเครื่องนอนตามคำบอกกล่าวของพชรในทันที

"อย่างน้อยก็เสร็จไปอีกชิ้น รวมเป็นสองชิ้น แล้วค่อยบอกทุกคนในทีมพรุ่งนี้"

พูดกล่าวบอกกับตัวเองก่อนที่จะหลับตาลงนอน

.

.

"กลับช้านะวันนี้ แล้วคืนนี้ไม่ออกไปไหนอีกหรอเรา.."

"ไม่ค่ะ..!!"

กล่าวตอบคำถามผู้เป็นพ่อแล้วก้มหน้าทานข้าวไปยิ้มไป

"เป็นอะไร ป๊าเห็นยิ้มไม่หุบตั้งแต่กลับถึงบ้านจนมานั่งทานข้าวแล้วนะ"

"เปล๊าา..! ไม่มีไรหรอกป๊าา.."

พชรรีบตอบปฏิเสธกลับไปด้วยเสียงสูง

"โกหก..อาการแบบนี้มีความรักชัวร์"

"ก็ไม่เชิงอ่ะป๊าา..ไม่เคยรู้สึกดีแบบนี้กับใครมาก่อนเลยอ่ะ"

พชรตอบยอมรับไปตามตรงเมื่อถูกผู้เป็นพ่อจับจุดได้ อมยิ้มแล้วสักข้าวในจานใหญ่อย่างเก้อเขิน

"ใคร..!"

กล่าวถามด้วยรอยยิ้ม

"เจ้านายที่ทำงาน"

"ถ้าชอบก็จีบเลย ไม่ว่าจะเป็นชายหรือหญิง"

"จะดีหรอป๊า..เจ้านายเกรซเลยนะ"

พชรกล่าวถามด้วยรู้สึกหวาดหวั่นใจเพราะอีกฝ่ายคือเจ้านายตัวเองที่ต้องทำงานด้วยทุกวันทำงาน

"ถ้าไม่กล้าระวังคนอื่นจะคาบไปกินซะก่อนนะ"

"ค่อยๆเป็นค่อยๆไปละกัน"

"ได้คบเมื่อไหร่พามาให้รู้จักด้วย"

เดินออกจากครัวแล้วกลับขึ้นไปบนชั้นสอง ส่วนพชรก็นั่งทานข้าวต่อไป

.

.

เช้าวันต่อมา..

"สองงานนี้ผมขอก่อนเที่ยงนะคุณเอกราช.."

"ครับบ! ท่านประธาน.."

ชายวัยกลางคนซึ่งเป็นประธานบริษัทส่งยื่นงานเอกสารพร้อมสั่งงานแล้วก็เปิดกลับเข้าไปในห้องทำงาน ผ่านไปได้ไม่นานก็กลับออกมาอีกครั้ง

"ผมจะออกไปข้างนอก เสร็จแล้วก็เอาเข้าไปไว้เลยนะ"

เขากล่าวบอกแล้วเดินจากไปแต่ยังไม่ถึงนาทีพชรก็เดินเข้ามาหาเลขาของเขา

"ทิ้งงานให้เลขาทำแทน เงินเดือนผู้บริหารสูงขึ้นทุกปีในขณะที่พนักงานระดับล่างมีเรทเงินเดือนเฉลี่ยแล้วปีละเท่าเดิมในทุกๆปี"

"รู้ได้ไง.."

"เก่งมั้งเจ้..เจ้ทำงานที่นี่มากี่ปีแล้วล่ะ"

"จะหกปีเล่า"

ชายหนุ่มเลขาพูดไปก็ยังก้มหน้าทำงานต่อไปโดยไม่หันไปมองหน้าคู่สนทนาเลย

"แล้วเงินเดือนเท่าไหร่ ได้เพิ่มขึ้นมั้ย"

"สามหมื่นสี่เท่าเดิมทุกปี"

"ทั้งที่เป็นถึงเลขาประธานแต่เงินเดือนกลับเท่านั้นตลอด"

พชรกล่าวแล้วส่ายหน้าให้กับจำนวนเงินเดินของรุ่นพี่ตัวเอง

"แกจะสื่อถึงอะไร"

เงยหน้าขึ้นถาม

"ใช้งานเราหนักขนาดนี้แต่ให้เงินเดือนเท่าเดิม ก็หาเงินเข้ากระเป๋าตัวเองไง"

ฉีกยิ้มมุมปากเหมือนมีอะไรแอบแฝงอยู่ภายในใจ

"นี่แกอย่าไปพูดแบบนี้ให้ใครได้ยินนะ ถ้ามีใครได้ยินเข้าแกได้หมดอนาคตแน่"

พูดกล่าวตักเตือนพชรแต่มีหรือที่พชรจะใส่ใจกับคำพูดตักเตือนนั้นของเขา

"ประเทศไทยเป็นแบบนี้น่ะหรอ"

พูดจบก็เดินเข้าไปในห้องทำงานของประธานเพื่อเอาแฟ้มงานเอกสารไปวางไว้แล้วเดินอ้อมไปหลังโต๊ะทำงาน

"อีกไม่นานเก้าอี้ตัวนี้จะกลายเป็นของฉัน"

เผยยิ้มมุมปากออกมาแล้วจ้องมองไปที่รูปถ่ายครอบครัวของเจ้าของห้องทำงานนี้

.

.

"ทำต่อตรงนี้ทีค่ะ นึกอะไรได้ใส่เพิ่มเติมลงไปเลยนะคะ"

ขวัญกวินนั่งและเดินดูและทำงานกับลูกทีมของตัวเองไปเรื่อยๆแทบจะไม่หยุดพัก แต่แล้วเธอก็กล่าวบอกกับลูกทีมให้มาช่วยทำงานต่อจากตัวเอง แล้วจากนั้นก็ลุกเดินออกไปด้านนอกห้องออกแบบชิ้นงาน เดินกลับไปที่ห้องทำงานของตน แต่ระหว่างทางก็ไปพบกับเนตรนภาซึ่งอยู่ในชุดนักศึกษากำลังถือเอกสารลงลิฟต์ไปชั้นลง พร้อมกับเพื่อนของเธอที่เดินมาด้วยกันอีกคน ขวัญกวินจึงรีบเข้าไปช่วยเพราะเอกสารบนมือของเนตรนภามีเยอะเกินไป

"เนตรฟ้า..เดี๋ยวพี่ช่วย"

"ขอบคุณค่ะ!!"

เนตรนภากล่าวแล้วขวัญกวินก็แบ่งเองเอกสารมาจากเธอและเพื่อนแล้วพากันเข้าไปในลิฟต์

"แล้วนี่จะเอาเอกสารเยอะแยะพวกนี้ไปไหน"

ขวัญกวินกล่าวถามเธอทั้งสองคน

"เอาลงไปจ่ายให้แผนกต่างๆข้างล่างค่ะ"

"เยอะขนาดนี้ทำไมไม่มีคนช่วย.."

"เราสองคนอาสาเองค่ะ เห็นทุกคนกำลังยุ่งๆกันอยู่"

เพื่อนของเนตรนภากล่าวบอกแล้วทั้งสามก็เดินออกจากลิฟต์และช่วยกันแจกจ่ายเอกสารให้กับแผนกต่างๆ หลังจากแจกจ่ายเสร็จเรียบร้อยเนตรนภาก็เดินเข้าไปหาขวัญกวินในทันที

"ตอนเที่ยงไปทานข้าวกันมั้ยคะ"

"พี่ต้องอยู่ทำงานกับทีมงานของพี่น่ะ"

"หูวว! น่าเสียดายจัง ตั้งแต่พี่ย้ายออกจากบ้านไปก็แทบไม่ได้ทานข้าวด้วยกันเลย"

แสดงสีหน้าเสียใจและงอนขวัญกวิน

"เอาไว้คราวหน้าละกัน เดี๋ยวพี่เลี้ยงเอง"

"โอเค..! ตามนั้นก็ได้ค่ะ"

เมื่อได้รับคำตอบดังนั้นแล้วขวัญกวินก็เดินแยกกลับเข้าไปในลิฟต์ขึ้นไปชั้นบนแล้วเดินไปที่ห้องทำงานจากนั้นก็หยุดยืนที่หน้าโต๊ะทำงานของพชรซึ่งเป็นเลขาตัวเอง

"คุณเกรซ คุณทำงานที่ฉันสั่งเสร็จรึยังคะ"

"อีกแค่หน้าเดียวก็เสร็จแล้วค่ะ"

"ถ้างั้นฉันวานคุณไปเอาไอแพดที่คอนโดฉันหน่อยได้มั้ยคะ"

"คุณไว้ใจฉันหรอ ฉันพึ่งมาทำงานกับคุณเองนะ"

"เปล่าค่ะ!"

เมื่อพชรกล้าถามขวัญกวินก็กล้าตอบกลับไปตามตรง

"ถ้างั้นคุณก็ควรจะไปเอง ไม่ควรใช้ใครทั้งที่ยังไม่รู้จักเค้าดีพอนะคะ"

"ดูคุณแล้วคุณไม่น่าจะเป็นคนไม่ดี คงไม่ทำไรพันนั้นหรอกค่ะ"

"ฉันไปเอาให้ก็ได้ค่ะ ขอคีย์การ์ดห้องด้วยค่ะ"

พชรกล่าวขอคีย์การ์ดห้องแล้วขวัญกวินก็หยิบยื่นคีย์การ์ดห้องตัวเองให้

"ชั้นหกห้องหกหนึ่งสองสี่ค่ะ"

ขวัญกวินกล่าวบอกแล้วพชรก็รีบจัดเก็บของและงานบนโต๊ะแล้วลุกเดินไปเอาของที่คอนโดของขวัญกวินตามที่เธอไหว้วาน

เวลาผ่านไปเกือบสองชั่วโมงพชรก็กลับมาพร้อมสิ่งของที่ขวัญกวินไหว้วานให้ไปเอา แล้วเอาไปให้เธอที่ห้องออกแบบเครื่องประดับ และเวลาเดินผ่านไปเรื่อยๆจนถึงเวลาเลิกงานทุกคนก็ทยอยกลับบ้านกันเรื่อยๆ แต่พชรก็ยังไม่กลับเพราะยังไม่เห็นเจ้านายตัวเองออกมาจากบริษัท จึงได้ยืนรออยู่ด้านหน้าบริษัทจนประธานบริหารสูงสุดของบริษัทนี้เดินออกมา

"ทุกคนกลับไปหมดแล้วนะทำไมเธอยังไม่กลับอีกล่ะ"

เขากล่าวถามพชรอย่างสงสัยเพราะเห็นเธอยืนอยู่หน้าบริษัทไม่ไปไหนด้วยเหมือนยืนรอใครสักคน

"ยังกลับไม่หมดทุกคนค่ะ"

"นี่เลิกงานแล้วจะมีใครอยู่ได้ไง"

"คุณขวัญกวินเจ้านายฉันยังไม่ออกมาเลยค่ะ ฉันก็เลยยืนรอเธอ.."

"ทำไมขวัญถึงยังไม่ออกมา"

"คำถามนี้ท่านประธานควรถามตัวเองมากกว่านะคะว่าทำไม.."

จ้องมองเข้าไปในนัยน์ตาของประธานบริษัทที่ทำงานอยู่อย่างไม่ยำเกรงหรือเกรงกลัวเขาแต่อย่างใด

"เธอเป็นแค่พนักงานไม่มีสิทธิ์ถามฉันแบบนี้ พูดแบบนี้ไม่กลัวโดนไล่ออกรึไง"

กล่าวบอกกับพชรสีหน้าค่อนข้างจะไม่พอใจในคำพูดของเธอ

"ตอนนี้ไม่ใช่เวลางาน ทุกคนเท่ากันไม่มีลำดับขั้นค่ะ ที่คุณขวัญกวินยังไม่ออกมาเพราะเกิดจากงานที่ถูกสั่งเร่งรัดเกินไป ทั้งที่เครื่องประดับชิ้นนึงกว่าจะออกแบบได้มันต้องใช้ระยะเวลาค่ะ"

เมื่อได้ฟังดังนั้นแล้วเขาก็เดินกลับเข้าไปด้านในสักพักก็เดินออกมาพร้อมกับขวัญกวิน

"ทีหลังอย่าอยู่ทำงานเกินเวลาอีกนะ คราวหลังเลขาใหม่เราจะได้ว่าอาไม่ได้"

ชายวัยกลางคนซึ่งเป็นประธานบริษัทกล่าวบอกขวัญกวินต่อหน้าพชรแล้วเดินไปขึ้นรถกลับบ้าน

"คุณไปพูดอะไรกับท่านประธานคุณเกรซ.."

"ก็พูดไปตามความจริงที่ฉันรู้และเห็นจากคุณมา"

"ขอบคุณนะคะ คุณใจกล้ามากเลย ท่านประธานสั่งลดจำน้ำเครื่องประดับลงให้เหลือเก้าชิ้น"

แสดงสีหน้ายิ้มแย้มขอบคุณพชรจากใจจริง เพราะพชรช่วยให้เธอโล่งไปได้อีกเปลาะนึง

"เก้าชิ้น..! อย่างน้อยก็ลดลงมาสามชิ้น"

"ให้ฉันเลี้ยงข้าวเย็นคุณเป็นการตอบแทนนะคะ"

"ไม่เป็นไรค่ะ เกรงใจคุณขวัญเปล่าๆ"

พชรรีบตอบปฏิเสธขวัญกวินด้วยความเกรงใจเธอ

"ถ้าอย่างงั้นถ้ามีอะไรให้ช่วยให้บอกฉันนะคะ ฉันยินดีจะช่วยเหลือค่ะ"

"ถ้างั้นฉันขอจีบคุณได้มั้ย"

เธอเอ่ยปากขอจีบขวัญกวินโดยตรง แต่กลับมีเพียงแค่ความเงียบไปชั่วขณะหนึ่ง

"คุณณ..!"

"ที่จริงฉันอยากเป็นมากกว่าเพื่อนกับคุณ ฉันรู้สึกชอบคุณตั้งแต่วันที่ฉันมาสัมภาษณ์งานแล้วเจอหน้าคุณตอนที่เราเดินสวนทางกันที่นี่ตรงนี้แล้ว ฉันไม่สนว่าคุณเป็นเจ้านายและไม่สนว่าคุณมีคู่หมายหมั้นกับท่านรองรึเปล่า แต่เพราะฉันรับรู้ได้ว่าคุณไม่ได้มีใจให้กับท่านรอง ฉันจึงอยากจีบคุณ"

"ถ้าคุณจีบฉันติดนะคะ"

ขวัญกวินกว่าแล้วเผยยิ้มอ่อนๆออกมาก่อนที่จะรีบเดินไปยังลานจอดรถแล้วขึ้นรถไปนั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ในรถคนเดียวอย่างเก้อเขิน แต่พชรก็วิ่งตามไปแล้วเคาะกระจก เธอจึงลดกระจกลงมา

"ฉันไปส่งค่ะ"

.

.

เวลาเดินผ่านไปหลายวันพชรยังคงจีบและคอยใส่ใจดูแลขวัญกวินอยู่เรื่อยๆในตอนที่อยู่นอกเวลางานหรือช่วงพักงาน แต่ต้องคอยระวังไม่ให้มีใครเห็นหรือสังเกตการกระทำที่ผิดแปลกไปกว่าปกติที่เจ้านายกับลูกน้องมีต่อกัน เพราะไม่ต้องการให้ใครมานินทาเอาได้ด้วยจะทำให้ตัวขวัญกวินเสื่อมเสียทางด้านชื่อเสียงเอาได้

ในช่วงเวลาขณะหนึ่งในการทำงานพชรได้ลุกออกจากโต๊ะทำงานเดินไปทางห้องออกแบบเครื่องประดับ ก็เดินไปเจอกับเนตรนภาและเพื่อนของเธอเดินถือกล่องบรรจุเอกสารคนละสองกล่องผ่านมา

"ถืออะไรมาเยอะแยะคะเนี่ย"

พชรเดินเข้าไปหาแล้วกล่าวถาม

"พี่เกรซ..! คือเราสองคนกำลังเดินเอาเอกสารเก่าไปไว้ในห้องเก็บเอกสารน่ะค่ะ"

"แล้วก็ไปเอาเอกสารด้วย"

เพื่อนของเนตรนภาพูดเสริม

"ถ้างั้นพี่ช่วยนะ ท่าจะหนักน่าดู.."

ว่าแล้วก็แบ่งเอากล่องบรรจุเอกสารจากเธอทั้งสองคนมาคนละกล่องโดยไม่รอฟังคำยินยอม จากนั้นทั้งสามคนก็เดินไปยังห้องเก็บเอกสารแล้วเอากล่องเข้าไปวางเก็บไว้ และในจังหวะที่เดินเอาเข้าไปเก็บขวัญกวินก็เดินมาเห็นจึงได้เดินตามมาดู

ในจังหวะที่เปิดประตูเข้าไปดูก็เห็นพชรกำลังยืนประกบข้างและยื่นมือขึ้นไปหยิบเอาแฟ้มเอกสารลงมาให้เนตรนภาในระยะประชิด เนตรนภาก็ได้เงยหน้าหันขึ้นไปมองหน้าพชร และในขณะเดียวกันก็เป็นเหตุให้ทันสองคนยืนสบตากันแล้วพชรก็ส่งยิ้มอ่อนๆให้ แต่แล้วก็ถอนตัวถอยห่างออกมาแล้วลงมอบแฟ้มเอกสารนั้นให้กับเนตรนภา

"เสร็จแล้วพี่ไปก่อนนะคะ"

เดินออกไปเปิดประตูแล้วพบกับขวัญกวินที่ยืนอยู่หน้าห้อง

"เมื่อกี้..เห็นรึเปล่า"

"ถ้าจะบอกว่าไม่เห็นก็คงจะตอแหลนะคะ"

"มันไม่มีอะไรเลยนะคะ แค่.."

"ฉันรู้ค่ะ ฉันไม่ใช่คนไร้เหตุผลและงี่เง่าหรอกนะ"

กล่าวจบก็เดินก้าวเท้าเดินไปจากหน้าห้องเก็บเอกสารโดยมีพชรเดินตามหลังไปตามสถานะในที่ทำงาน

.

"แก.....! พี่เค้ายิ้มและมองแกแบบนั้นด้วยอ่า"

เพื่อนของเนตรนภากล่าวพร้อมเดินเข้าไปยืนใกล้ๆเธอ

"ไม่มีอะไรมั้งง!! คิดมาก.."

เนตรนภากล่าวตอบแล้วหน้าเริ่มแดงระเรื่อ

"ไม่มากเว้ย สายตาแบบนั้นน่ะ ฉันว่าพี่เค้าต้องชอบแกแน่ๆ"

"ไม่มั้งฟ้า.."

หน้าแดงเพิ่มมากขึ้นยิ่งกว่าเดิมแล้วรีบยกมือขึ้นมาปิดแก้มตัวเองไม่ให้ใครมองเห็น

"ไม่ชอบแต่หน้าแดงเลยนะแก ถ้าไม่ชอบพี่เค้าจะไม่หยุดค้างจ้องตากับแกขนาดนั้นเนตร ฉันสังเกตหลายครั้งแล้วเวลาเจอแก เชื่อฉัน..! พี่เกรซเค้าชอบแก.."

"แกคิดงั้นจริงๆหรอ"

เนตรนภากล่าวทวนถามเพื่อความแน่ใจ

"ใช่..! เซนส์ฉันบอกไม่ผิดแน่นอน"

.

"แล้วทำไงถึงได้มาช่วยแบบนี้ล่ะคะ"

ขวัญกวินกล่าวถามพชรที่เดินตามหลัง

"กะว่าจะเดินไปหาคุณที่ห้องออกแบบ จะไปถามว่าจะสั่งอะไรมั้ย"

"โทรมาก็ได้นี่"

หันหน้ากลับหลังแล้วเงยหน้าขึ้นบอกกับพชรในขณะที่กำลังเดินไปด้วยกัน

"อยากไปเจอหน้าไงคะ แล้วคุณขวัญล่ะคะ"

พชรกล่าวตอบคำถามแล้วเผยยิ้มกรุ้มกริ่มออกมา

"จะเดินไปห้องท่านรอง เค้าโทรสั่งให้ไปหา"

"แล้วคุณก็ยอมไป.."

แสดงสีหน้าไม่เข้าใจในการกระทำของเธอ

"ทำไงได้ ตำแหน่งเค้าสูงกว่า.."

"สูงแต่ไร้ความสามารถ"

พชรกล่าวน้ำเสียงเรียบนิ่งและเฉยชา ขวัญกวินเห็นดังนั้นก็ถามกลับไปว่า

"คุณพูดเหมือนไม่กลัวโดนไล่ออกเลยนะ"

"ถ้าโดนไล่ออกแสดงว่าเป็นความจริง เหมือนกินปูนร้อนท้อง แต่ถ้าไม่โดนไล่ออกก็เพราะไม่ใช่อย่างที่ฉันพูด"

พชรกล่าวตอบด้วยสีหน้าและแววตาที่ไม่หวั่นกลัวอะไรเลยทั้งสิ้น

"เป็นคนที่ตรงไปตรงมาดีจังนะ ดูไม่เกรงกลัวอะไรเลย"

"ทุกคนมีสิทธิ์พูดมีสิทธิ์วิจารณ์เท่าเทียมกัน"

เผยยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยน