…เธอ…ขวัญแก้ว

   ในคืนที่ฟ้ามืดดำคล้ายดวงดาวถูกเมฆกลืนกินจนหมด…แม้จะพระจันทร์ที่ได้รับแสงสว่างจากพระอาทิตย์ก็ตาม ในตอนนี้ผู้คนส่วนใหญ่คงหลับไหลภายท้องฟ้าทมิฬนี้…มีเพียงฉันที่รอาจใครบางคนกลับมาจากงานแสงสีในที่ผู้คนมากมายมาเพื่อสังสรรค์ แลกเปลี่ยนวัฒนธรรมหรือ ‘หาเพื่อนใหม่‘ ถึงจบคืนนี้ไปอาจจะไม่ได้ถามชื่อสกุลหรือได้เบอร์โทรศัพท์มาก็ตามทีแต่พวกเขาก็สามารถจำกันได้และสนิทคล้ายเป็นเพื่อนกันมากก่อน…ชั่งเป็นสิ่งที่เหลือเชื่อ ในสถานที่แห่งนั้นอาจไม่ใช่ที่ที่ดลเท่าไหร่แต่มันก็เป็นที่หาเงินของน้องขวัญแก้วที่เผป็นคนบริการ ชง เติม ขาย สุราใดใด ถึงเป็นงานที่ได้เงินไม่มากและไม่มั่นคงเท่าอาชีพในเครื่องแบบ แต่ก็เงินที่มาใช้จ่ายในบ้านของเธอ เลี้ยงพ่อแม่และน้องๆ ของเธอได้แบบเดือนชนเดือน ไม่ใช่ว่าเธอจะไม่ได้เรียนแต่เรียนจบมัถยมศึกษาปีที่ 6 และไม่ได้เรียนต่อจึงทำให้ไม่มีทางเลือกที่อาชีพของเธอได้…ลืมแนะนำตัว ผมชื่ไเปรมเป็นคนในหมู่บ้านเดี่ยวกับขวัญแก้ว ไม่ได้รู้จักกันหรอก แค่ทุกคืนผมนอนไม่หลับ…ผมจะลุกมามองหน้าต่างแล้วจะเห็นเธอขับมอเตอไซค์พอกลับปิ่นโตอันใหญ่ที่น่าจะเป็นข้าวเช้าของทั้งครอบครัวของเธอ  ยังไงก็ตามผมก็ไม่คิดว่าเธอสวยใครคนอื่นหรือหุ่นดีกว่าใคร แต่เธอมีสายตามุ่งมั่นที่ทำให้ผมรู้สึกอยากเป็นกำลังใจในเธอผ่านเรื่องใดใดที่เข้ามาในชีวิต อาจดูเหมือนเป็นอาการของคนที่ชอบพูดออกมา แต่บางครั้งความสัมพันธ์ไม่ต้องจบลงเป็นคู่ชีวิตตลอดไปหรอก แต่สิ่งสงสัยเกี่ยวกับเธอนั้น...เธอเป็นคนแบบไหนกันนะ ถ้าไม่ได้ตัดสินจากพฤติกรรมต่างๆที่เราเห็นหรือแม้แต่ใบหน้าของเธอ เราจะรู้ได้ไง มันมีทางพิสูจน์อยู่รึเปล่า?  เช่นเรารู้แค่ชื่อหรือมีเล่าต่อๆ กันมา มันมีความน่าเชื่อเถือแค่ไหน ลองคิดภาพว่าทุกคนใส่แว่นดำกันหมดแล้ววิธีการสื่อสารการพูดแล้วฟังเสียงเพียงอย่างเดียวแล้วข้อมูลได้คือจากการฟังหรือสัมผัสกันเท่านั้น มันคงเป็นสังคมที่ใช้ความคิดเพื่อนำคำพูดและสัมผัสมาประมวณและเติมแต่งเพื่อให้ถูกใจตนหรือเป็นไปตามที่ตนคิด เนื่องด้วยเรื่องนั้น ผมอยากรู้เรียนเกี่ยวกับเธอเพิ่มได้ไปคุยกับชาวบ้านในตลาด ใครๆ เขา ก็บอกว่า “นางเป็นคนเงียบไม่ค่อยพูดคุยกับใครนอกจากครอบครัวของเธอเอง และเธอไม่ค่อยมีเพื่อน เพื่อนคนเดียวของเธอคือ เชอรีล“ เชอรีลเป็นลูกครึ่งอังฤษไทย หน้าตาไปทางฝรั่ง พ่อมาไทยเพราะเขามาทำธุรกิจค้าขายไม้และผลิตเฟอร์นิเจอร์ ส่วนแม่เธอเป็นลูกอดีตกำนันและเชอรีลเคยเรียนโรงเรียนเดียวกับขวัญแก้ว จึงทำให้เธอรู้จักกัน ตอนนี้เชอรีลกำลังเรียนต่อมหาลัยชื่อดังของประเทศที่อยู่ในเมืองหลวง จะกลับมาที่นี้ทุกปิดภาคการศึกษาของมหาลัยเพื่อมาหาแม่และมาเจอเพื่อนๆของเธอ ผมที่อยากรู้เรื่องของขวัญแก้วเพิ่มขึ้น แทนที่เราจะเข้าไปถามเธอ ผมจะรอให้เชอรีลกลับมาในอีกสองเดือนข้างหน้า 

อีกสามเดือนต่อมา ผมที่ใช้ชีวิตไปด้วยความสงสัยในรายเรื่องในตัวเธอจนลืมไปว่าเชอรีลได้กลับมาแล้ว ผมที่เคยเรียนโรงเรียนเดียวกับเชอรีลเลยเข้าไปหาแบบกล้าๆ กล้วเพราะไม่ได้สนิทกับเธอเป็นการส่วนตัวแค่เคยเห็นผ่านๆ แต่กลับพบขวัญแก้วนั่งเล่นอยู่ตรงนั้นด้วย ผมต้นแอบหลังต้นมะม่วง…อเธกอกลับไปก่อนแล้วค่อยเข้าไปหาเชอรีล คำแรกที่เธอถามพอเห็นหน้าผมคือ “นายคือใครหรอไม่ใช่คนที่นี้ใช่ไหม“  พอพูดดังนั้นผมไปไม่เป็นเลย ทำให้ต้องอธิบายตั้งแต่ต้นว่ารู้จักเธอได้ไง แต่เธอทำหน้าเหมือนไม่เข้าใจหรือไมชือ่่อที่ผมพูดเลย เราควรทำไงกับเรื่่องนี้